After July 15, our neighbors started saying, "Burn down their house!" about us.

My twin brother, my mother, my father, and I lived happily together in Adana. After July 15, the police frequently came to our house looking for information about my father, and our neighbors would inform us about it. After a while, our neighbors began insulting and threatening us in front of our house, shouting, "Burn their house down! They are traitors!" We tried to ignore the insults and threats and endured them for a while.  

Later, when we learned that a case had been opened against my father at the police station, he decided to leave the country to avoid being imprisoned. His plan was to first cross the Meriç River into Greece and then seek asylum in another European country. However, when he attempted to cross the river, things did not go as planned. The boat he was on was sunk by masked gangs of unknown identity, and he narrowly escaped death. My father, who was in serious danger of drowning, was rescued by the Turkish coast guard.  

After his arrest, he was brought before the court. The previously imposed prison sentence of 6 years and 3 months was quickly upheld, and he was convicted. Meanwhile, we faced severe financial difficulties, and even our closest relatives did not support us. Our landlord evicted us, and we had to move to another house. It felt like every door was closed to us. My twin brother and I tried to support our home by working in the industrial sector while also continuing our studies.  

Of course, during this time, we were once again subjected to insults and threats from our surroundings. Even in our new home, the police did not leave us alone. They constantly followed and harassed us. In the end, we saw no other solution but to leave Turkey.  

When we compare our situation in the Netherlands with Turkey, we feel much more psychologically relieved here. However, in the back of our minds, we are always concerned about our father’s health and safety. We miss him terribly and worry about him. Sometimes, we are not even allowed to speak to him on the phone, and we cannot hear his voice. Sometimes, his letters and books are not given to him. But on the days we do get to hear his voice during phone calls, we feel incredibly happy, as if the whole world belongs to us.  

We are eagerly waiting for our father to be released as soon as possible and to reunite with him.  



This was my story.

.


Na 15 juli begonnen onze buren over ons te zeggen: "Steek hun huis in brand!"


WhatsApp Image 2025-02-15 at 10.45.38.jpeg

Being the Child of a Family Victimized by Decree-Laws -2

Ben, ikiz kardeşim, annem ve babam hep birlikte Adana’da mutlu bir şekilde yaşıyorduk. 

15 Temmuz sonrasında polisler babam hakkında bilgi almak için sürekli evimize gelirdi ve komşularımız bize haber ederlerdi. Bir süre sonra komşularımız "Bunların evini yakın! Bunlar hain!" diyerek evimizin önünde bize hakaret edip bizi tehdit ettiler. Hakaret ve tehditlere aldırmamaya çalıştık ve bir müddet sabrettik. 

Sonrasında babam hakkında emniyette bir dosya açıldığını öğrenince, cezaevine girmemek için ülkeyi terk etmeye karar verdi. Bunun için babam önce Meriç nehri üzerinden Yunanistan’a geçecek, sonrasında da başka bir Avrupa ülkesine iltica edecekti. Ancak babam Meriç’i geçmeye çalışırken işler hiç de planlandığı gibi gitmedi. Babamın nehri geçerken üstünde bulunduğu bot kimliği belirsiz maskeli çetelerce batırıldı ve babam ölümden döndü. Ciddi bir boğulma tehlikesi atlatan babamı Türk sahil güvenlik birimleri kurtarmış. 

Babam gözaltına alındıktan sonra mahkemeye çıkarıldı. Babam hakkında daha önce verilen 6 yıl 3 aylık hapis cezası hızlı bir şekilde onandı ve mahkum edildi. Biz bu sırada ekonomik yönden çok büyük sıkıntı çektik, yakın akrabalarımız dahi bize sahip çıkmadı. Ev sahibimiz bizi evden attı. Başka bir eve taşınmak zorunda kaldık. Adeta bütün kapılar yüzümüze kapandı. İkizim ve ben bir yandan sanayide çalışıp evimizi geçindirmeye, bir yandan da okumaya gayret ettik. 

Tabi ki bu arada, çevremizden yine hakaret ve tehditlere maruz kaldık. Yeni taşındığımız evde de polisler bizi rahat bırakmamıştı. Bizleri sürekli takip edip taciz ediyorlardı. Biz de en sonunda çareyi Türkiye’yi terk etmekte bulduk. 

Şu an Türkiye ile kıyaslarsak Hollanda’da kendimizi psikolojik olarak çok rahatlamış hissediyoruz ama aklımızın bir yanında babamızın sağlığı ve güvenliği duruyor. Onu çok özlüyor ve onun için endişeleniyoruz. Bize telefonla görüşmeyi dahi bazen çok görüyorlar ve maalesef sesini duyamıyoruz. Yine bazen mektuplarını, kitaplarını kendisine vermiyorlar. Telefon görüş gününde babamızın sesini duyduğumuzda adeta dünyalar bizim olmuş gibi seviniyoruz. 

Babamızın bir an önce serbest kalmasını ve ona kavuşmayı dört gözle bekliyoruz. Bu da benim hikayemdi.

.


15 Temmuz’dan sonra komşularımız bizim için “Bunların evini yakın!” demeye başladılar.


KHK'lı Bir Ailenin Çocuğu Olmak-2

The events I am about to describe happened to me and my family in my homeland, Turkey, after July 15. After the coup attempt, both my parents and the parents of my friends were dismissed from their jobs by a decree-law (KHK), and later, their freedom was taken away based on fabricated accusations. Everyone’s life changed overnight. On the day my parents were supposed to go for police questioning, they spoke to me as if they would never return. They told me to protect and take care of my younger sibling. To prevent us from being psychologically affected, my parents hid the fact that they had been taken into custody.


During that time, I faced many difficulties in my education. My math teacher had reported a fellow teacher, leading to their dismissal. He hated students whose families were KHK(decree law) victims like us and expressed it at every opportunity. Because my parents were dismissed by KHK, everyone at school knew me. My teachers constantly scolded me for this reason. They made me watch videos of people who were crushed under tanks and died during the coup attempt, as if my family and I were responsible for their deaths. I couldn’t bear the pressure from my teachers and often cried. When I cried, they would harshly tell me, “If you’re going to cry, do it outside,” and kick me out of the classroom.


My art teacher tried to prevent my paintings from winning awards in competitions. Despite my talent, they constantly insulted me, saying, “You will never amount to anything.” My classmates would leave notes full of insults on my desk. Once, when I was passing in front of the classroom board, a student grabbed my head and slammed it against the board. At that moment, I deeply understood that in this country, they did not see us as “human.” Only those whose families had suffered like mine could understand me. We only shared our secrets and sorrows with each other. The mistreatment from teachers and classmates became so severe that some of my friends were even physically assaulted—some of them were forced to put their heads in the toilet as an act of bullying.


There was such an atmosphere of oppression in the country that even when we visited each other’s houses, we were anxious. When we walked past security cameras, we tried to avoid showing our faces. The effects of this oppression were even reflected in children’s games. For example, instead of playing house games, my friends’ younger siblings started playing “prison” games!


At one point, my family had to hide from the police. The atmosphere at home was extremely tense, and my sibling and I often stayed with our grandmother. One day, while playing in the park, my sibling fell and couldn’t breathe, but no one helped. Society had such a negative perception of us that I felt as if they would have celebrated, thinking, “One less terrorist.” We had been completely marginalized and labeled in our own country.


Later, when I started high school, we moved to another town. But because it was a small place, everyone quickly found out that my parents were KHK victims. Some families in our situation had their houses stoned. Those families were torn apart, and some parents were sent back to prison. For example, a young woman who tried to escape across the Meriç River was caught, and they put an ankle monitor on her even though she was pregnant. That family had a little girl. To avoid trouble, I secretly visited them. Sometimes, I disguised myself as a delivery driver on a motorcycle to see them. These were things you would only expect to see in a movie, but we lived them in reality. Every time I visited, I saw the fear in that little girl’s eyes. She would cry, and I would hug her, trying to ease her pain. I always asked myself: “What crime did these children commit? Who will compensate for their suffering? How can people be so heartless?”


At my new school, some students spoke badly about my family, insulted me, and threatened me. Due to the constant mistreatment, I had to drop out of school (I completed high school externally a year early). Later, I was accepted into the fine arts university’s painting department—the same school where my middle school art teacher had studied. The same teacher who constantly gave me low grades and told me I would never succeed.


Although I had started university, the hostility toward us had not changed. During an orientation session, a professor threatened me and others like me, saying that once we turned 18, legal action would be taken against us. That moment was a turning point in my life. We were living in our country, yet we had no right to live. We were constantly on edge, anxious, and afraid. From that moment on, I decided to stand by the hands of the little girl inside me and all the other children suffering the same fate.


This decision led me to seek asylum abroad. I reached my goal, and now I finally feel free. I am currently in a refugee camp, where I paint, run, and play with children freely. I sincerely hope that everyone gains their freedom as soon as possible. May all children—and the child within every person—be free.
May God protect you all…



Discrimination, insult, threat, violence…

pexels-pixabay-48794.jpg

Being the Child of a Family Victimized by Decree-Laws

Bu olaylar benim için annemin sürgün edilmesi ile başlamıştı o zamanlar çok küçüktüm ama az cok bir şeylerin kötü gittiğini fark ediyordum, zaten sonrasında darbe oldu. Annemin babamın ve arkadaşlarımın anne babalarının işleri ve özgürlükleri ellerinden alındı. Herkesin hayatı bir gecede değişmişti. Sonrasında annem ve babam valizlerini hazırlayıp gittiler, polis sorgusuna gitmişler ama kötü etkilenmememiz için bunu bizden sakladılar. O gün beni okula  gönderirken sanki hiç geri dönmeyecekmiş gibi konuşmuşlardı, kardeşime ablalık etmem gerekebileceğini söylemişlerdi. Ben o zaman küçüktüm bir şey anlamamıştım. 

O dönemlerde okulda çok zorluk çektim. Matematik öğretmenim, aynı okulda çalıştığı bir öğretmeni şikayet etmişti ve meslekten atılmasına sebep olmuştu. Bizim gibi ailesinde KHK mağduru olan kişilerden nefret ederdi ve bunu da her fırsatta yansıtırdı. Beni tüm okul tanıyordu, annem ve babamın KHK mağduru olduklarını . Öğretmenlerim bu yüzden bana sürekli kızarlardı, derste darbe sırasında ölen insanları ve tankta ezilen insanları sanki onları ben ya da ailem öldürmüş gibi, izletirlerdi. Ailecek o dönemde çok zorluk çekiyorduk , öğretmenlerim de bu kadar üzerime gelince ağlardım. Ağladığım zaman da “ağlayacaksan dışarıda ağla” derlerdi sert bir şekilde.

Resim öğretmenim yaptığım resimler yarışmayı kazanmasını engellemek için hile yapardı. Güzel resim yapmama rağmen bana sürekli “senden hiçbir şey olmaz” diyerek hakaret ederlerdi. Sınıftaki öğrenciler ise sırama hakaretler yazılı kağıtlar koyarlardı. Bir keresinde sınıfta yazı tahtasının önünden geçerken bir öğrenci kafamı tutup tahtaya carpmıstı.O an iliklerime kadar bu ülkede bizi “insan” gibi görmediklerini anlamıştım. Beni sadece benim gibi ailesi mağdur olanlar anlıyordu. Sadece birbirimiz ile sırlarımızı paylaşıp dertleşebiliyorduk. Bizlere karşı öğretmenlerin ve okul arkadaşlarımızın muameleleri o kadar kötüydü ki. Bazı arkadaşlarımın kafasını tuvalete bile sokmaya çalışmıslardı. 

Ülkede o kadar baskı havası hakimdi ki, arkadaşlarımla birbimizin evine gidip gelirken bile tedirgindik, geçtiğimiz yollarda kamera varsa yüzümüzü göstermeden geçmeye çalışırdık.

Bu arkadaslarımın küçük kardeşleri evcilik değil hapishane oyunları oynarlardı oyuncaklarla… 

Bir dönem ailem polisten saklanmak zorunda kaldı o zaman evde çok büyük gerginlik vardı, çoğunlukla kardeşimle ben babaannemde kalırdık. Birgün kardeşim parkta oyun oynarken düşüp nefessiz kalmıştı ve hiç kimse bir şey yapmamıstı. Çevremiz bize öyle kötü bakıyordu ki ölsek üzülmek yerine “bir teröristten daha kurtulduk” deyip mutlu olurlardı. Kendi ülkemizde tamamen yalnızdık . 

Sonrasında liseye geçtiğim zamanda başka bir yere taşındık. Orası da küçük bir ilçe olduğu için, ailemin işten çıkarıldıklarını herkes kısa sürede öğrenmişti. Bizim gibi olan bazı ailelerin evleri taşlanmıştı. O ailelerin hepsi dağıldı, tekrar hapse atılan abiler oldu, Meriç’ten geçerek ülkeyi terketmeye çalışırken yakalanan bir aile oldu. O abla hamileyken ayağına kelepçe takıldı. Ailenin küçük bir kızları vardı. Tekrar başımıza bir şeyler gelmesin diye onları ziyaret etmeye gizli gizli giderdim. Bazen motorla giderdim kurye gibi, çevredekiler beni kurye zannetsin diye. Film sahnelerindeki her şey yaşandı. Ziyaretimde o küçük çocuğun gözlerindeki korkuyu hep görüyordum. Ağlıyordu bazen ve ben ona sarılıp onun yaralarını sarmaya çalışıyordum ve hep düşünüyordum: Bu çocukların ne suçu var, bu çocukların hakkı nasıl ödenecek, nasıl kimsenin vicdanı sızlamıyor hala, diye ... 


Yeni başladığım okulumda da bazı çocuklar ailem hakkında kötü şekilde konuşuyorlardı, sürekli bana hakaret ediyorlardı, beni tehdit ediyorlardı. Bu kadar kötü muamele karşısında okulu bırakmak zorunda kaldım (liseyi dışarıdan okuyarak 1 sene erken bitirdim). Sonrasında benim hakkımda sürekli “senden hiçbir şey olmaz” diyen ve bana resim dersinde sürekli düşük not veren ortaokul öğretmenimin okuduğu güzel sanatlar fakültesininde resim bölümü kazandım . 

Üniversiteye başlamıştım ama ülkedeki kötü kaderimiz değişmemişti. Üniversite oryantasyon eğitimi sırasında, üniversite hocamız, 18 yaşıma geldiğimde adımıza işlem başlatılacağını söyleyerek beni ve benim gibileri tehdit etmişti. Bu durum benim hayatım içinn kırılma noktası olmustu. Ülkemizde yaşıyorduk ama aslında yaşam hakkımız yoktu, sürekli diken üstünde tedirgin ve korkarak yaşıyorduk. O zaman içimdeki küçük kızın ve nice çocukların ellerinden tutma kararı almıştım. 

Sonra yurt dışına iltica ettik ve artık kendimi özgür hissediyorum. Şimdi kamptayım, burada çocuklarla birlikte resim yapıp, koşturup oynuyorum. 

İnşallah herkes en kısa zamanda özgürlüğüne kavuşur. Tüm çocuklar ve herkesin içindeki küçük çocuk özgür olur. Allah’a emanet olun…



Ayrımcılık, hakaret, tehdit, şiddet...

KHK'lı Bir Ailenin Çocuğu Olmak


.


Reports on human rights violations prepared by the Solidarity with Others Institution. [click](https://www.solidaritywithothers.com/our-reports-and-publications)

.

Reports on human rights violations prepared by InstituDE Institution. [click](https://www.institude.org/reports)

.



The report about the “Case of The Minor Girls”(the Case), the first hearing of which Professor Antonio Stango, President of the Italian Federation for Human Rights has attended as an observer for the organisation which was heard at the İstanbul 24th Heavy Penal Court (Docket No: 2024-189) between 23rd and 27th of September 2024. [click](https://fidu.it/language/en/turkiye-interim-trial-monitoring-report-on-the-girls-case/)

.

Justice Square Institution- Turkish Prisons  [Report](https://justicesquare.org/turk-cezaevleri-raporu/)

.

Justice Square- [Torture Report on Judges and Prosecutors in Turkey ](https://justicesquare.org/wp-content/uploads/2023/09/TORTURE-REPORT-ON-JUDGES-AND-PROSECUTORS-IN-TURKEY-.pdf)

.

Justice Square-  [TURKEY CHILD RIGHTS REPORT](https://justicesquare.org/wp-content/uploads/2023/09/CBJ-TURKEY-CHILD-RIGHTS-REPORT.pdf)
(The "KHK" Children- The Little Victims of
Turkey's State of Emergency Laws)

.








pexels-anete-lusina-5723324.jpg

Rapporten over schendingen van de mensenrechten

"Smile if you want, cry if you wish." Quotes from the book.

Ister-Gul-Ister-Agla-01-scaled.jpg

Tragicomic stories experienced during the process in Turkey

◾De 23-jarige verpleegkundige student Esengül Arslan zit sinds 1 juni 2024 vast.

◾Zij werd gearresteerd tijdens een van de controversiële operaties waarover minister van Binnenlandse Zaken Ali Yerlikaya trots verklaarde: "We hebben 90 FETÖ-leden opgepakt."

BEWIJZEN IN HET DOSSIER:

-Kleine bedragen die door familieleden uit het buitenland als zakgeld werden gestuurd.
-Bijles geven aan sommige studenten.
-In hetzelfde huis wonen met kinderen van mensen die door de staat ontslagen zijn.

DE ZAAK TEGEN HAAR:

Esengül Arslan wordt beschuldigd van "lidmaatschap van een terroristische organisatie," een aanklacht waarvoor de minimumstraf 6 jaar en 3 maanden is.

HAAR SITUATIE IN DETENTIE:

Sinds 1 juni 2024 zit Esengül vast in de gevangenis van Bakırköy, die officieel een capaciteit heeft van 500 personen, maar momenteel 1420 gevangenen huisvest.
Door haar arrestatie heeft ze twee semesters van haar opleiding verloren.

FAMILIEACHTERGROND:

Haar vader, Aziz Arslan, een ontslagen basisschoolleraar (KHK-slachtoffer), kreeg in 2018 een gevangenisstraf van 10 jaar wegens vermeende stortingen bij Bank Asya en het werken bij gesloten instellingen. Hij zit sindsdien in de gevangenis.
Haar moeder, Gülizar Arslan, vertelde:

"Omdat mijn man ook vastzit, hielp mijn dochter ons waar ze kon. Ze werkte in supermarkten, gaf bijles aan leerlingen in wiskunde en Turks, en deed zelfs schoonmaakwerk. Zelf heb ik zes jaar voor een bedlegerige vrouw gezorgd. Ons huis in Malatya is tijdens de aardbeving ingestort. Nu verblijf ik in het dorp bij mijn moeder in Adıyaman. We hebben geen huis, geen dak boven ons hoofd. Ik ben onderweg naar de rechtszaak van mijn dochter. Mijn man zit vast in Malatya Akçadağ."


VERKLARING VAN HAAR BROER ÖMER ARSLAN OP TWITTER (@omrasll):

📍 "De vermeende bedragen heb ik naar mijn zus gestuurd.




Mijn zus is een student, geen terrorist!"

.

Esengül Arslan is op 13 februari 2025 vrijgelaten.

Lid van het parlement Ömer Faruk Gergerlioğlu kondigde Arslan’s vrijlating aan op zijn sociale media en zei: “Eindelijk! Ze is vandaag vrijgelaten. Esengül Arslan was een verpleegkundestudent aan Cerrahpaşa, werkte ‘s nachts en overleefde op slechts 3-4 uur slaap. Haar vader zat in de gevangenis en het huis van haar moeder was verwoest door de aardbeving. Ze werd gearresteerd alleen omdat haar broer haar wat zakgeld had gestuurd en zat 9 maanden onterecht in de gevangenis. Ze heeft twee academische jaren verloren!”
.
.



**Bronnen**


[kronos](https://kronos38.news/23-yasindaki-hemsirelik-ogrencisi-tutuklandi-vicdanim-rahat-ben-kotu-bir-sey-yapmadim/)


[tr724](https://www.tr724.com/23-yasindaki-hemsirelik-ogrencisine-cemaat-gozaltisi-gerekce-yurt-disindaki-agabeyi-amcasi-ve-dayisinin-para-gondermesi/)


[stockholmcf](https://stockholmcf.org/student-detained-for-receiving-money-from-relatives-abroad-accused-of-terrorist-financing)

[kronos](https://www.tr724.com/tutuklu-hemsirelik-ogrencisi-esengul-arslana-tahliye/)




Esengul-Arslan1-1024x683.jpg

Esengül Arslan - 23-jarige verplegingsstudent die werd gearresteerd

◾23-year-old nursing student Esengül Arslan has been in detention since June 1, 2024.

◾She was taken into custody during one of the unlawful operations praised by Interior Minister Ali Yerlikaya, who proudly stated, “We arrested 90 FETO members.”

++EVIDENCE INCLUDED IN HER FILE:++
Small amounts of money sent by her relatives from abroad as pocket money.
Giving private lessons to some students.
Living in the same house with the children of people who have been dismissed from the government.

++THE CHARGES AGAINST HER:++ Membership in a terrorist organization (minimum sentence 6 years and 3 months)
She has been detained since June 1, and she is one of the 1,420 prisoners in Bakırköy Prison, which has a capacity of 500.

◾Esengül Arslan, a third-year student at the Cerrahpaşa Florence Nightingale Nursing Faculty, lost two academic terms due to her arrest.

◾Esengül Arslan’s father, Aziz Arslan, a class teacher dismissed under the state of emergency decree (KHK), was sentenced to 10 years in prison for allegedly depositing money into Bank Asya and working at closed institutions. He has been in prison since 2018.

◾Gülizar Arslan, Esengül’s mother, shared: “Since my husband is also in detention, my daughter was helping us. She worked in stores, gave math and Turkish lessons to 2nd and 3rd graders, and even helped with house cleaning. I also took care of a bedridden woman for 6 years. Our house in Malatya was destroyed in the earthquake. I am staying with my mother in the village in Adıyaman. There is no home, no shelter. I am on my way to my daughter’s trial. My husband is also detained in Malatya Akçadağ.”

◾Esengül Arslan’s brother, Ömer Arslan, shared on Twitter (@omrasll):
📍 “I sent the alleged money to my sister. Because my sister is a student, not a terrorist!”

.

Esengül Arslan was released on February 13, 2025.

Announcing Arslan’s release on his social media account, Member of Parliament Ömer Faruk Gergerlioğlu said, “Finally! She was released today. Esengül Arslan was a nursing student at Cerrahpaşa, working at night and surviving on only 3-4 hours of sleep. Her father was imprisoned, and her mother’s house was destroyed in the earthquake. She was arrested just because her brother sent her some pocket money  and spent 9 months in prison for no reason. She lost two academic years!”

.

.

**Sources:**


[kronos](https://kronos38.news/23-yasindaki-hemsirelik-ogrencisi-tutuklandi-vicdanim-rahat-ben-kotu-bir-sey-yapmadim/)


[tr724](https://www.tr724.com/23-yasindaki-hemsirelik-ogrencisine-cemaat-gozaltisi-gerekce-yurt-disindaki-agabeyi-amcasi-ve-dayisinin-para-gondermesi/)


[stockholmcf](https://stockholmcf.org/student-detained-for-receiving-money-from-relatives-abroad-accused-of-terrorist-financing)

[kronos](https://www.tr724.com/tutuklu-hemsirelik-ogrencisi-esengul-arslana-tahliye/)





Esengül Arslan - 23-year-old nursing student who was arrested

◾23 yaşındaki hemşirelik öğrencisi Esengül Arslan 1 Haziran 2024’ten beri tutuklu.
İçişleri Bakanı Ali Yerlikaya’nın  ‘90 Fetöcüyü yakaladık’ diyerek övünçle bahsettiği hukuksuz operasyonlardan birinde gözaltına alındı.

DOSYADA YER ALAN SUÇ DELİLLERİ :

-Akrabalarının yurtdışından harçlık olarak gönderdiği ufak miktarda paralar
-Bazı öğrencilere özel ders vermesi
-Devletten ihraç edilmiş kişilerin çocukları ile aynı evde kalmak

HAKKINDA AÇILAN DAVA: 

Terör örgütüne üye olmak (en az ceza 6 yıl 3 ay)

◾1 Hazirandan beri tutuklu, aslında 500 kişilik olan Bakırköy Cezaevinde kalan 1420 kişiden biri.

◾Cerrahpaşa Florence Nightingale Hemşirelik Fakültesi 3. sınıf öğrencisi olan 23 yaşındaki Esengül Arslan'ın tutuklanması dolayısıyla üniversitedeki iki dönemi yandı. 

◾Esengül Arslan’ın babası, KHK’lı sınıf öğretmeni Aziz Arslan’a Bank Asya’ya para yatırdığı, kapatılan kurumlarda çalıştığı suçlamasıyla 10 yıl hapis cezası verildi ve 2018 yılından beri hapishanede.

◾Gülizar Arslan'ın annesi Gülizar Arslan: "Eşim de tutuklu olduğu için kızım bize de yardımcı oluyordu. Marketlerde çalıştı, 2 ve 3. sınıflara matematik-Türkçe dersi veriyor. Ev temizliğine kadar gitti. Ben de 6 sene yatalak bir kadına baktım. Malatya’daki evimiz depremde yıkıldı. Adıyaman’da köyde annemin yanında kalıyorum. Ev yok, bark yok. Yola çıktım, kızımın mahkemesine gidiyorum. Eşim Malatya Akçadağ’da tutuklu. " dedi.



◾Esengül Arslan’ın kardeşi Ömer Arslan twitter hesabında(@omrasll ):

📍 “İddia edilen paraları ablama ben gönderdim.
Çünkü ablam bir öğrenci, terörist değil!” paylaşımında bulundu.

.

Esengül Arslan 13.02.2025 tarihinde tahliye edildi. 

Arslan’ın tahliye edildiğini sosyal medya hesabından duyuran Milletvekili Ömer Faruk Gergerlioğlu, “Sonunda! Tahliye edildi bugün. Esengül Arslan, Cerrahpaşa hemşirelik öğrencisiydi, gece çalışıyor, 3-4 saat uykuyla duruyordu. Babası mahpus, annesinin depremde evi yıkılmıştı. Abisi ona harçlık gönderdi diye tutuklandı, 9 ay boş yere zindanda kaldı. 2 eğitim yılını kaybetti!” dedi.

.

.

.




**kaynaklar: **

[kronos](https://kronos38.news/23-yasindaki-hemsirelik-ogrencisi-tutuklandi-vicdanim-rahat-ben-kotu-bir-sey-yapmadim/)


[tr724](https://www.tr724.com/23-yasindaki-hemsirelik-ogrencisine-cemaat-gozaltisi-gerekce-yurt-disindaki-agabeyi-amcasi-ve-dayisinin-para-gondermesi/)


[stockholmcf](https://stockholmcf.org/student-detained-for-receiving-money-from-relatives-abroad-accused-of-terrorist-financing)


[kronos](https://www.tr724.com/tutuklu-hemsirelik-ogrencisi-esengul-arslana-tahliye/)



Esengül Arslan- Tutuklanan 23 yaşındaki hemşirelik öğrencisi


De Zaak van de Meisjes, een van de meest opvallende voorbeelden van de dramatische ineenstorting van het Turkse rechtssysteem, betreft de vervolging van 15 meisjes in de leeftijd van 13 tot 19 jaar vanwege hun alledaagse dagelijkse routines. Activiteiten zoals studeren, naar de bioscoop gaan, eten bestellen en bowlen worden behandeld als terroristische handelingen, een weerspiegeling van het harde repressieve beleid gericht op individuen die zijn ontslagen door middel van nooddecreten (KHK) en hun families in Turkije.

De zaak, met meldingen van meisjes die tijdens politieverhoren aan naaktfouilleringen werden onderworpen, benadrukt een diepe crisis, niet alleen op het gebied van onschuld, maar ook op het gebied van kinderrechten en mensenrechten.


[Source: İltica Haber](https://www.ilticahaber.com/kiz-cocuklari-davasi-adaletin-ve-vicdanin-sinandigi-bir-surec/)


De eerste hoorzitting van de zaak, bekend als de Zaak van de Meisjes, vond plaats bij het 24e Hoge Strafhof van Istanbul tussen 23 en 27 september 2024. De zaak is gedocumenteerd in een rapport van Antonio Stango, voorzitter van de Italiaanse Federatie voor de Mensenrechten.

**Het rapport, gepubliceerd op de website van de Federatie, stelt:**

"Aanklagers stellen consequent aanklachten op die een logisch verband tussen bewijsmateriaal en beschuldigingen missen. Dit weerspiegelt een ideologische en politieke motivatie binnen de rechterlijke macht en benadrukt het wijdverbreide misbruik van antiterreurwetten."

**Uittreksels uit Stango's Rapport:**

"Rapporten, zoals het FIDU-rapport uit 2023 over de praktijk van aanklagers in Turkije, tonen aan dat dergelijke gebreken systematisch zijn. Aanklachten bevatten vaak politiek beladen taal, complottheorieën en narratieven die uit andere zaken zijn gekopieerd."

"Rapporten geven aan dat minderjarigen tussen de 13 en 17 jaar werden aangehouden tijdens invallen bij zonsopgang, werden vastgehouden zonder toegang tot juridische vertegenwoordiging of zelfs hun ouders, en werden gedwongen om hun leeftijdsgenoten te beschuldigen. Dergelijke praktijken schenden zowel nationale wetten als internationale overeenkomsten, waaronder het VN-Verdrag inzake de Rechten van het Kind (CRC), waar Turkije partij bij is."

**Over staatsfunctionarissen stelt het rapport:**

Turkse aanklagers voldoen vaak niet aan artikel 170/5 van het Wetboek van Strafvordering (CMK), dat vereist dat ontlastend bewijs wordt opgenomen, wat hun gebrek aan onpartijdigheid onthult.

Aanklagers stellen vaak aanklachten op die bevooroordeeld, ideologisch en losgekoppeld van redelijke bewijsnormen zijn.

Het is bekend dat Turkse aanklagers vertrouwen op politie- en inlichtingenrapporten als definitief bewijs zonder onafhankelijke verificatie. Deze praktijk leidt tot zorgen over de eerlijkheid van processen, omdat het in wezen de narratieven van de regering goedkeurt zonder de nodige onderzoeken.

"Deze zaak is een betreurenswaardig voorbeeld van hoe antiterreurwetten worden gebruikt om de vrijheden van meningsuiting, vereniging en privacy te beperken."

++Het rapport verwijst ook naar de 2024 Rule of Law Index van het World Justice Project, waarin Turkije de volgende ranglijsten behaalde onder 142 landen:
128e plaats op het gebied van onpartijdigheid in het strafrechtelijke systeem,
138e plaats in een onafhankelijk strafrechtsysteem vrij van overheidsinvloed,
133e plaats op het gebied van fundamentele rechten,
135e plaats in beperkingen op de macht van de overheid.++





[Antonio Stango's 8-Minutenverklaring over de Zaak van de Meisjes](https://www.youtube.com/watch?feature=shared&v=R5uybvntEAY)

[Rapport- TURKIJE: TUSSENTIJDSE RECHTSZITTINGSMONITORING RAPPORT over de 'Meisjeszaak'](https://fidu.it/language/en/turkiye-interim-trial-monitoring-report-on-the-girls-case/)




[Source: Kronos](https://kronos38.news/italya-insan-haklari-federasyonundan-kiz-cocuklari-davasi-raporu-resit-olmayan-kisilerin-ifadeleri-zorla-alindi/)




De vervolging van 15 meisjes in de leeftijd van 13 tot 19 jaar vanwege hun alledaagse dagelijkse routines

19556945_kiz_cocuklari_davasi_294.jpg

De Zaak van de Meisjes


The Case of the Girls, one of the most striking examples of the dramatic collapse in Turkey's legal system, involves the prosecution of 15 girls aged between 13 and 19 for their ordinary daily routines. Activities such as studying, going to the cinema, ordering food, and playing bowling are being treated as acts of terrorism, a reflection of the harsh crackdown policies targeting individuals dismissed through emergency decrees (KHK) and their families in Turkey. 

The case, which includes accounts of the girls being subjected to strip searches during police interrogations, highlights a deep crisis not only in terms of innocence but also in children's rights and human rights.
[Source: İltica Haber](https://www.ilticahaber.com/kiz-cocuklari-davasi-adaletin-ve-vicdanin-sinandigi-bir-surec/)


The first hearing of the case, known as the Case of the Girls, was held at Istanbul's 24th High Criminal Court between September 23 and 27,2024. The case has been documented in a report by Antonio Stango, President of the Italian Federation for Human Rights.

The report, published on the Federation's website, states:

"Prosecutors consistently prepare indictments lacking logical connections between evidence and charges. This reflects an ideological and political motivation within the judiciary and highlights the widespread abuse of anti-terror laws."

**Excerpts from Stango's Report:**

"Reports such as FIDU's 2023 document on prosecutorial practices in Turkey reveal that such flaws are systemic. Indictments often contain politically charged language, conspiracy theories, and narratives copied from other cases."
"Reports indicate that minors aged 13 to 17 were apprehended during dawn raids, detained without access to legal counsel or even their parents, and coerced into implicating their peers. Such practices violate both national laws and international agreements, including the UN Convention on the Rights of the Child (CRC), to which Turkey is a party."

**Regarding state officials, the report states:**

Turkish prosecutors frequently fail to comply with Article 170/5 of the Criminal Procedure Code (CMK), which requires the inclusion of exculpatory evidence, revealing their lack of impartiality.

Prosecutors often prepare indictments that are biased, ideological, and detached from reasonable standards of evidence.

Turkish prosecutors are known to rely on police and intelligence reports as definitive evidence without independent verification. This practice leads to concerns about the fairness of trials, as it essentially endorses government narratives without proper investigation.

"This case is a regrettable example of how anti-terror laws are used to restrict freedoms of expression, association, and privacy."

++The report also references the 2024 Rule of Law Index by the World Justice Project, highlighting Turkey's rankings among 142 countries:

128th in criminal justice system impartiality,
138th in an independent criminal justice system free from government interference,
133rd in fundamental rights,
135th in checks on government power.++


[Report- TÜRKIYE: INTERIM TRIAL MONITORING REPORT on the “Girls’ Case”](https://fidu.it/language/en/turkiye-interim-trial-monitoring-report-on-the-girls-case/)


[Youtube- Antonio Stango's 8-Minute Statement on the Case of the Girls](https://www.youtube.com/watch?feature=shared&v=R5uybvntEAY)



[Source: Kronos](https://kronos38.news/italya-insan-haklari-federasyonundan-kiz-cocuklari-davasi-raporu-resit-olmayan-kisilerin-ifadeleri-zorla-alindi/)

The prosecution of 15 girls aged between 13 and 19 for their ordinary daily routines

The Case of the Girls

◾Türkiye’nin hukuk sisteminde yaşanan dramatik çöküşün en çarpıcı örneklerinden biri olan Kız Çocukları Davası, yaşları 13 ila 19 arasında değişen 15 kız çocuğunun, olağan hayat rutinlerinden dolayı yargılanmalarını konu ediniyor. Ders çalışmak, sinemaya gitmek, yemek siparişi vermek, Bowling oynamak gibi sıradan eylemler, Türkiye’nin KHK’lı bireylerine ve onların ailelerine yönelik sert baskı politikasının bir sonucu olarak terör suçu kapsamında değerlendiriliyor. Emniyetteki sorgularında çıplak aramaya maruz kalan kız çocuklarını konu alan bu dava, sadece masumiyetin değil, çocuk haklarının ve insan haklarının da derin bir kriz içinde olduğunu gösteriyor. 

[haber için tıklayınız](https://www.ilticahaber.com/kiz-cocuklari-davasi-adaletin-ve-vicdanin-sinandigi-bir-surec/)

.

◾İstanbul 24. Ağır Ceza Mahkemesi’nde 23-27 Eylül tarihleri arasında ilk duruşması görülen ve kamuoyunda Kız Çocukları Davası olarak bilinen dava İtalya İnsan Hakları Federasyonu Başkanı Antioni Stango tarafından raporlaştırıldı. 
İnsan Hakları Federasyonu'nun sitesinde yayınlanan raporda, “Savcılar, deliller ve yöneltilen suçlamalar arasında mantıksal bağlantılar bulunmayan iddianameler hazırlama konusunda istikrarlı bir tutum sergilemektedir.” ifadeleri kullanıldı ve yargının ideolojik ve siyasi saiklerle hareket ettiğine, terörle mücadele yasalarının yaygın bir şekilde kötüye kullanıldığına dikkat çekiliyor.

◾Stango'nun hazırladığı rapordan kesitler:
* “Türkiye’deki savcılık uygulamalarına ilişkin 2023 FIDU raporu gibi raporlar, bu tür kusurların sistematik olduğunu ortaya koymuştur. İddianameler sıklıkla siyasi içerikli bir dil, komplo teorileri ve başka iddianamelerden kopyalanmış anlatılar içermektedir.”
* “Raporlar, 13 ila 17 yaş arasındaki küçüklerin şafak baskınları sırasında yakalandığını ve yasal temsilciliğe ve hatta ebeveynlerine erişimleri olmadan tutulduklarını göstermektedir. Akranlarını suçlamaya zorlanmışlardır ki bu uygulama, Türkiye’nin de taraf olduğu BM Çocuk Hakları Sözleşmesi (ÇHS) dahil olmak üzere hem ulusal hem de uluslararası hukuku ihlal etmektedir."
* "Raporda devlet yetkilileri ile ilgili olarak şu ifadelere yer veriliyor:
a) Türk savcılar, savunmanın lehine olan delilleri davaya dahil etmelerini gerektiren CMK’nın 170/5. maddesine sıklıkla riayet etmemektedir. Bu ihmal, tarafsız olmadıklarının açık bir göstergesidir,
b) Türk savcılar sıklıkla önyargılı, ideolojik ve makul kanıt standartlarından kopuk görünen iddianameler hazırlamaktadır,
c) Türk savcıların polis ve istihbarat raporlarını bağımsız doğrulama olmaksızın kesin delil olarak kullandıkları da bilinmektedir. Bu yaklaşım, gerekli soruşturma yapılmaksızın hükümet anlatılarının onaylanması anlamına geldiğinden, yargılamaların adilliği konusunda önemli endişelere yol açmaktadır."
* "Bu dava, terörle mücadele yasalarının ifade, örgütlenme ve özel hayatın gizliliği özgürlüklerini kısıtlamak için nasıl kullanıldığına dair talihsiz bir örnektir."
* **Raporda ayrıca Dünya Adalet Projesi tarafından hazırlanan 2024 Hukukun Üstünlüğü Endeksine de atıf yapılıyor. Türkiye’nin 142 ülke arasında;
Ceza sisteminin tarafsızlığı açısından 128.
hükümetin uygunsuz etkilerinden arınmış bir ceza sistemi bakımından 138.
temel haklar noktasında 133
hükümet gücüne getirilen sınırlamalarda ise 135. sırada olduğuna dikkat çekiliyor.**



İtalya İnsan Hakları Federasyonu Başkanı Antioni Stango'nun kız çocukları davası hakkında yaptığı 8 dakikalı açıklama:

[youtube'da izlemek için tıklayınız](https://www.youtube.com/watch?feature=shared&v=R5uybvntEAY)

[İtalya İnsan Hakları Federasyonu Raporu](https://fidu.it/language/en/turkiye-interim-trial-monitoring-report-on-the-girls-case/)

[haber metni için tıklayınız](https://kronos38.news/italya-insan-haklari-federasyonundan-kiz-cocuklari-davasi-raporu-resit-olmayan-kisilerin-ifadeleri-zorla-alindi/)



Yaşları 13 ila 19 arasında değişen 15 kız çocuğunun, olağan hayat rutinlerinden dolayı yargılanmaları

Kız çocukları davası

Reports of Human Rights Violations

Solidarity with Others Kurumu'nun hazırladığı insan hakları ihlallerine ilişkin raporlar için [tıklayınız.](https://www.solidaritywithothers.com/our-reports-and-publications)

.

InstituDE Kurumunun hazırladığı insan hakları ihlallerine ilişkin raporlar için [tıklayınız.](https://www.institude.org/reports)

.



İtalyan İnsan Hakları Federasyonu Başkanı Professor Antonio Stango'nun "Kız Çocukları Davası" nı bizzat mahkemede dinleyici olarak yer almak suretiyle takip etmesi sonucunda hazırlanan rapor, [tıklayınız.](https://fidu.it/language/en/turkiye-interim-trial-monitoring-report-on-the-girls-case/)

.

Justice Square Kurumunun hazırladığı Türk Cezaevleri Raporu için [tıklayınız.](https://justicesquare.org/turk-cezaevleri-raporu/)

.

Justice Square- [Torture Report on Judges and Prosecutors in Turkey ](https://justicesquare.org/wp-content/uploads/2023/09/TORTURE-REPORT-ON-JUDGES-AND-PROSECUTORS-IN-TURKEY-.pdf)

.

Justice Square-  [TURKEY CHILD RIGHTS REPORT](https://justicesquare.org/wp-content/uploads/2023/09/CBJ-TURKEY-CHILD-RIGHTS-REPORT.pdf)
(The "KHK" Children- The Little Victims of
Turkey's State of Emergency Laws)

.







Hak İhlalleri Raporları

Onze levens en de levens van onze kinderen zijn verdeeld in tweeën, voor en na de lastercampagne genaamd 15 juli. Voor 15 juli werkte ik als directeur bij een particuliere onderwijsinstelling. Ik had studenten van de universiteit en de middelbare school. Ons werk was niet zomaar een baan, maar een project om een poging te doen de hele wereld beter te maken... Het was werk voor alle mensen, ongeacht religie, taal of ras, en voor sociale bijstand...


Maar omdat we de wandaden van degenen die de staat besturen niet steunden, omdat we uitspraken dat deze dingen verkeerd waren, richtten ze zich op ons en na 15 juli verloor ik van de ene op de andere dag  mijn baan, mijn man en mijn huis. Ondanks dat mijn kind op dat moment 1 jaar oud was en werd behandeld voor een levensbedreigende ziekte, bleef ik werkloos, dakloos en alleen achter. Mijn dochter loopt het risico te sterven als ze haar medicijnen niet inneemt en ondanks dat ik hen dit vaak heb verteld, heeft de politie die bij ons thuis kwam, onrechtmatig en gewetenloos de medicijnen van mijn dochter ingenomen en haar 2 maanden lang verhinderd om medicijnen in te nemen.


Mijn man werd op een heel wrede manier vastgehouden en ik hoorde 20 dagen lang niets van hem. Na 20 dagen hadden we een telefoongesprek van een paar minuten. Hij vroeg me om goed voor mezelf en onze kinderen te zorgen en geduldig te wachten en hing op. Toen begonnen er nog meer pijnlijkere processen omdat er ook een strafzaak tegen mij was geopend en er een arrestatiebevel was uitgevaardigd. Als ik gearresteerd zou worden, wie zou er dan moeten zorgen voor mijn dochter, die toen 1 jaar oud was en mijn zoon, die 7 jaar oud was? Daarom moest ik me verstoppen. Mijn onderduiken voor de politie duurde 23 maanden.


Gedurende die 23 maanden kon ik mijn man, die in de gevangenis zat, niet één keer zien, want als ik hem ging bezoeken, konden ze mij ook arresteren. Volgens de gevangenisregels mochten mijn moeder en vader mijn man, hun schoonzoon, niet bezoeken zonder dat ik erbij was. Daarom namen mijn moeder en vader mijn kinderen mee naar de gevangenispoort. Mijn 7-jarige zoon moest door de poort om de gevangenis te bezoeken, zijn identiteitsbewijs laten controleren en alleen door de fouilleringen, samen met zijn 1-jarige zusje…


Na 23 maanden ben ik zelf naar de politie gegaan. Ik legde mijn situatie uit en vertelde hen dat ik bij mijn dochter moest zijn voor haar behandeling, dat haar leven in gevaar was. Gelukkig besloten de rechters, die nog een beetje geweten over hadden, vanwege de ziekte van mijn dochter en de arrestatie van mijn man, om mij terecht te laten staan zonder dat ik gearresteerd zou worden.


De behandeling van mijn dochter was erg duur en vereiste speciale voeding en verzorging. Ik was werkloos, op zoek naar een baan, maar kon er geen vinden. Want als een bedrijf mij een baan aanbood, konden de wrede staatsbestuurders dat bedrijf met een smoes sluiten en dus waren werkgevers bang om mij aan te nemen. In deze periode moest ik zowel ons huishouden onderhouden als geld sturen naar mijn man die in de gevangenis zat, dus hoewel ze allebei nog jong waren, liet ik mijn kinderen alleen thuis en ging ik af en toe schoonmaken en naar de markt om spullen te verkopen. Mijn zoon was ook uitgeput tijdens dit proces, hij had plotseling geen vader meer, we hadden moeite om rond te komen en omdat ik alleen voor mijn zieke dochter moest zorgen, had ik geen tijd om voor mijn zoon te zorgen. Mijn zoon probeerde in zijn eentje te overleven te midden van deze stormen.


Waren er dan geen goede mensen of familieleden die ons zouden steunen? Die waren er wel, maar die waren ook in handen van tirannen en werden tegengewerkt door de staat. Als werd vastgesteld dat ze ons hielpen, zou er een strafzaak tegen hen worden aangespannen en omdat ze hiermee werden bedreigd, waren ze bang om ons te steunen en te helpen. We hebben heel moeilijke tijden doorgemaakt.


Ik was erg overstuur toen het nieuws kwam over de opsluiting, arrestatie en marteling waaraan mijn man en veel andere goede mensen zoals hij waren blootgesteld. Enerzijds hadden ze de medicijnen van mijn dochter afgenomen en bedreigden ze ons met de behandeling van mijn dochter, met andere woorden, haar leven. Het was alsof ik niet tegenover staatsambtenaren stond, maar tegenover bandieten die de weg blokkeerden. We konden op geen enkele manier onze rechten doen gelden, gerechtigheid was van de ene op de andere dag uit het land gerukt. Niet alleen gerechtigheid, maar ook geweten en  menselijkheid. Hoe kunnen overheidsfunctionarissen het leven van een klein onschuldig kind als instrument gebruiken? Natuurlijk waren we niet schuldig, maar zelfs als we schuldig waren, wat was dan de misdaad van mijn kleine kind? We konden onze situatie aan niemand uitleggen, niemand begreep onze situatie, behalve degenen die net als wij het slachtoffer waren. Ze zonden zulke onrealistische nieuwsberichten uit op televisie dat de hersenen van mensen verdoofd waren.


Het was niet langer mogelijk om rechten te zoeken, de mensen die ze als rechters en aanklagers aanstelden waren ofwel kwaadaardig zoals degenen die de staat bestuurden, of lafaards die hun eigen toekomst in gevaar zagen komen als ze rechtvaardige beslissingen namen.


Na 5 jaar werd mijn man vrijgelaten uit de gevangenis en keerde hij terug naar huis. Net toen we ons verheugden dat mijn man terug was, kregen we het nieuws dat mijn strafzaak was afgerond. Als ik in het land was gebleven, had ik nog jarenlang in de gevangenis gezeten, dus moesten we onmiddellijk het land verlaten. Maar hoe zou dat moeten gebeuren? Mijn dochter was in behandeling en zou dit moeilijke proces misschien niet aankunnen. Maar als we in het land waren gebleven, als ik was gearresteerd, had haar psychische gesteldheid uitgeput kunnen raken en had haar behandeling kunnen verslechteren. We besloten het land te verlaten, maar dit was een hele moeilijke beslissing voor mijn man en mij.


Ik wil hier benadrukken dat als slachtoffers zoals wij het land niet hoefden te verlaten, ik dat zeker niet zou doen. Dat zou ik niet hebben gedaan, omdat deze reis het leven van mijn dochter bedreigde. Desondanks moesten we alles op het spel zetten en op weg gaan, omdat ik gearresteerd had kunnen worden; omdat de behandeling van mijn dochter opnieuw had kunnen worden verhinderd; omdat mijn man opnieuw gearresteerd zou kunnen worden ondanks dat hij in de gevangenis had gezeten en vrijgelaten was en als we kijken naar de situatie waarin Turkije zich nu bevindt, bevinden we ons in een periode waarin zelfs kinderen van 16 jaar worden gearresteerd, en mijn zoon had over een paar jaar gearresteerd kunnen worden.


We kwamen in september naar Nederland, 4 uur lopend onder zeer moeilijke omstandigheden, zwemmend over de rivier de Meriç, het risico lopend te verdrinken tijdens het passeren, 20 dagen vastzittend op het politiebureau, ondanks dat mijn dochter een moeilijke reis had doorstaan. Na hier te zijn aangekomen, zeiden de artsen hier dat de gezondheid van mijn dochter erg verslechterd was en dat de behandeling die ze in Turkije kreeg onvoldoende en inadequaat was en ze hebben haar 20 dagen in het ziekenhuis opgenomen vanwege haar levensbedreigende toestand. Terwijl we in het ziekenhuis waren, woonde mijn zoon alleen in het kamp. Dit proces was ook erg moeilijk voor ons. Helaas moet mijn dochter nu 's nachts zuurstof toegediend krijgen.


Vanwege de toestand van mijn dochter, konden we na 8 maanden een verblijfsvergunning krijgen. De arts verwacht dat we onmiddellijk naar een huis kunnen verhuizen om extra behandelingen aan de behandeling van mijn dochter toe te voegen. We wachten al een paar maanden op een huis.


Iemand verlaat zijn/haar land niet omdat een ander land beter is, vooral Turkije was een goed land tot het complot van 15 juli, maar nu zijn onze levens daar in gevaar…


Een incident dat me hier van streek maakte, was toen een ambtenaar zei dat het proces van jullie Gülenisten lang duurt omdat Syriërs voorrang krijgen omdat ze op de vlucht zijn voor de oorlog…


Dus wat was oorlog, was het om te sterven, we hebben ook doden, zij die stierven in de gevangenis door marteling, zij die werden ontvoerd en vermoord, zij die stierven aan hartaanvallen of kanker als gevolg van de ernst van het proces, zij die niet tegen deze onderdrukkingen en laster konden en zelfmoord pleegden…


Wat was oorlog, was het niet wreedheid tegen kinderen en vrouwen zonder onderscheid? Veel vrouwen zitten in de gevangenis en worden gemarteld, kinderen zitten met hun moeders in de gevangenis…


Wat was oorlog, was het geen wreedheid tegen patiënten? 1605 mensen zitten gevangen ondanks hun ernstige ziektes…


Er zijn ouderen, slechtzienden, rolstoelgebruikers en zelfs bedlegerige patiënten in gevangenissen…


Zelfs mensen die zijn vrijgelaten na jaren in de gevangenis te hebben gezeten, worden opnieuw gearresteerd en de martelingen gaan door…


We hebben heel moeilijke dagen doorgemaakt, de ervaringen van mijn man, mijn dochter, mijn zoon, ze hebben allemaal aparte trauma's meegemaakt...


Onze levens en de levens van onze kinderen zijn verdeeld in tweeën, voor en na de lastercampagne genaamd 15 juli. Voor 15 juli werkte ik als directeur bij een particuliere onderwijsinstelling.

mijn-dochter-liep-een-levensgevaarlijk-risico-als-ze-haar-medicijnen-niet-zou-innemen-maar-de-politie-heeft-haar-medicijnen-in-beslag-genomen

Mijn dochter liep een levensgevaarlijk risico als ze haar medicijnen niet zou innemen, maar de politie heeft haar medicijnen in beslag genomen.

Our lives and the lives of our children are divided into two as before and after the slander called July 15. Before July 15, I was working as a principal at a private educational institution. I had university and high school students. Our job was not just a job, but a project to make an effort to make the whole world better... It was a job done for all people regardless of religion, language, or race, and for social assistance...


But because we did not support the wrongdoings of those who govern the state, because we voiced that these things were wrong, they targeted us and after July 15, I lost my job, my husband, and my home overnight. Despite my child, who was 1 year old at the time and receiving treatment for a life-threatening illness, I was left unemployed, homeless, and alone. My daughter is at risk of death if she does not take her medication, and despite me telling them this many times, the police who came to our house, unlawfully and unconscionably took my daughter's medicines and prevented her from taking medicine for 2 months.


My husband was detained in a very bad way and I did not hear from him for 20 days. After 20 days, we had a phone call for a few minutes. He asked me to take good care of myself and our children and wait patiently and hung up. Then, even more painful processes began because a criminal case had also been opened regarding me and an arrest warrant had been issued. If I was arrested, who would look after my daughter, who was 1 year old at the time, and my son, who was 7 years old? That’s why I had to hide. My hiding from the police lasted 23 months.


During those 23 months, I couldn’t see my husband, who was in prison, even once because if I went to visit him, they could arrest me as well. According to prison rules, my mother and father couldn’t visit my husband, who was their son-in-law, without me being with them. That’s why my mother and father took my children to the prison gate. My 7-year-old son had to go through the gate to visit the prison, have their ID checked, and go through the body searches alone, along with his 1-year-old sister…


At the end of 23 months, I went to the police myself. I explained my situation, told them that I needed to be with my daughter for her treatment, that her life was in danger. Thankfully, the judges, who still had some conscience left, due to my daughter's illness and my husband's arrest, decided to let me stand trial without being arrested.


My daughter's treatment was very expensive and required special nutrition and special care. I was unemployed, looking for a job but couldn't find one. Because if a business offered me a job, the cruel state administrators could close that business down with an excuse, and so employers were afraid to hire me. During this period, I had to both support our household and send money to my husband who was in prison, so even though they were both young, I left my children alone at home and went to do the cleaning from time to time and went to the market to sell things. My son was also worn out during this process, he suddenly had no father, we were struggling to make ends meet, and since I was taking care of my ill daughter alone, I had no time to take care of my son. My son tried to survive on his own amidst these storms.


So, weren't there good people or relatives who would support us? There were, but they were also in the hands of tyrants and were being obstructed by the state. When it was determined that they were helping us, a criminal case would be filed against them, and since they were threatened with this, they were afraid to support us and help us. We went through very difficult times.


I was very upset when news of the detention, arrest and torture that my husband and many other good people like him had been subjected to came. On the one hand, they had took my daughter's medicines and were threatening us with my daughter's treatment, in other words, her life. It was as if I was not facing state officials but bandits blocking the road. We could not seek our rights in any way, justice had been torn away from the country overnight. Not only justice, but also conscience and humanity. How can state officials use the life of a tiny innocent child as a tool? Of course, we were not guilty, but let's say even if we were guilty, what was my tiny child's crime? We could not explain our situation to anyone, no one understood our situation, except for those who were victimized like us. They were broadcasting such unrealistic news on television that people's brains had been numbed.


It was no longer possible to seek rights, the people they assigned as judges and prosecutors were either evil-hearted like those who governed the state or were cowards who saw their own future in danger if they made just decisions.


At the end of 5 years, my husband was released from prison and returned home. Just as we were rejoicing that my husband had returned, we received the news that my criminal case had been concluded. If I had continued to stay in the country, I would have been in prison for years, so we had to leave the country immediately. But how would that have happened? My daughter was receiving treatment and she might not have been able to handle this difficult process. But if we had stayed in the country, if I had been arrested, her psychology could have been worn out and her treatment could have worsened. We decided to leave the country, but this decision was a very difficult one for my husband and I.


I would like to point out here that if victims like us did not have to leave the country, I would definitely not leave the country. I would not have because this journey was threatening my daughter's life. Despite all this, we had to risk everything and set off on the road because I could have been arrested; because my daughter's treatment could have been prevented again; because my husband could have been arrested again despite being in prison and released and even if we look at the situation Turkey is in right now, we are in a period where even 16-year-old children are being arrested, and my son could have been arrested in a few years.





And we came to the Netherlands in September, walking for 4 hours in very difficult conditions, swimming across the Meriç River, by running the risk of drowning while passing by, staying in custody at the police station for 20 days, despite my daughter, having endured a difficult journey. After coming here, the doctors here said that my daughter's health was very worn out and the treatment she received in Turkey was insufficient and inadequate, and they hospitalized her for 20 days due to her life-threatening condition, and while we were in the hospital, my son lived alone in the camp. This process was also very difficult for us. Unfortunately, my daughter now has to take oxygen support at nights.


Despite my daughter's condition, we were able to get a residence permit after 8 months. The doctor expects us to move home immediately for additional treatments to be added to my daughter's treatment. We have been waiting for a house for a few months.


A person does not leave her/his country because another country is better, especially Turkey was a good country until the July 15 plot, but now our lives are in danger there…


One incident that upset me here was when an official said that the process of you Gülenists is long because Syrians are given priority because they are fleeing the war…


So what was war, was it to die, we also have dead people, those who died in prison under torture, those who were kidnapped and killed, those who died of heart attacks or cancer due to the severity of the process, those who could not stand these oppressions and slanders and committed suicide…


What was war, wasn’t it cruelty to children and women without discrimination? Many women are in prison under torture, children are in prison with their mothers…


What was war, wasn’t it cruelty to patients? 1605 people are in prison despite their serious illnesses…


There are elderly people, visually impaired people, wheelchair users and even bedridden patients in prisons.…


Even people who have been released after spending years in prison are being arrested again and torture continues…


We went through very difficult days, my husband's experiences, my daughter's, my son's, all experienced separate traumas...

Our lives and the lives of our children are divided into two as before and after the slander called July 15. Before July 15, I was working as a principal at a private educational institution.

my-daughter-was-at-risk-of-dying-if-she-didn-t-take-her-medication-but-the-police-took-her-medication

 My daughter was at risk of dying if she didn’t take her medication, but the police took her medication.

Bizlerin ve bizim çocuklarımızın hayatları 15 Temmuz diye bir iftiranın öncesi ve sonrası olarak ikiye ayrılıyor.15 Temmuz’dan önce özel bir eğitim kurumunda müdür olarak çalışıyordum. Üniversiteli ve liseli öğrencilerim vardı. Bizim işimiz, sadece bir işten ziyade, tüm dünyanın güzelleşmesi için çaba gösterme projesiydi... Sosyal yardımlaşma ve din, dil, ırk ayrımı gözetmeden tüm insanlar için yapılan bir işti… 


Ama devleti yönetenlerin yaptıkları yanlış işleri desteklemediğimiz için, bu işlerin yanlış olduğunu dile getirdiğimiz için bizi hedef aldılar ve 15 Temmuz'dan sonra bir gecede işimden, eşimden ve evimden oldum. Hayati tehlikesi olan bir hastalıktan dolayı tedavi gören o zaman 1 yaşında olan çocuğum olmasına rağmen hem işsiz hem evsiz hem eşsiz kalmıştım. Kızım ilaçlarını kullanmazsa ölüm riski altındaydı, bunu defalarca söylememe rağmen, evimize gelen polisler hukuksuz ve vicdansız bir şekilde kızımın ilaçlarına el koydular, tedavisini 2 ay boyunca engellendiler. 


Eşim çok kötü bir şekilde gözaltına alındı ve ondan 20 gün haber alamadım. 20 günden sonra birkaç dakikalık bir telefon görüşmesi yaptık. Kendime ve çocuklarıma iyi bakmamı ve sabırla beklememi isteyerek telefonu kapattı. Sonrasında daha da sancılı süreçler başladı çünkü aynı şekilde benimle alakalı da bir ceza dosyası açılmış ve bir yakalama kararı çıkartılmıştı. Ben de tutuklanırsam o sırada 1 yaşında olan kızım ve 7 yaşında olan oğluma kim bakacaktı? Bu nedenle saklanmak zorunda kaldım. Polisten saklanma sürecim 23 ay sürdü. 



23 ay boyunca, hapiste olan eşimi bir kez bile göremedim çünkü ziyarete gitsem beni de tutuklayabilirlerdi. Cezaevi kurallarına göre ben yanlarında olmadan, benim annem ve babam, damatları olan eşimi ziyarete gidemezdi. Bu nedenle annemle babam çocuklarımı cezaevi kapısına kadar götürüyordu. Cezaevi görüşü için kapıdan girme, kimlik kontrollerinin yapılması, aramalardan geçmeyi 7 yaşındaki oğlum yanında 1 yaşındaki kardeşi ile beraber yalnız yapmak zorunda kalıyordu…



23 ay sonunda polise gidip kendim teslim oldum. Durumumu anlattım, kızımın tedavisi için yanında olmam gerektiğini, hayati tehlikesi olduğunu söyledim. Kızımın hastalığı ve eşimin tutuklu olması nedeniyle hala biraz vicdanı kalmış hakimler çok şükür ki benim tutuksuz bir şekilde yargılanmama karar verdiler. 



Kızımın tedavisi çok masraflıydı ve özel bir beslenme, özel bir bakım gerektiriyordu. İşsizdim, iş arıyor ama bulamıyordum. Çünkü bana bir işletme iş verecek olsa zalim yöneticiler bir bahane ile o işletmeyi kapatabileceği için işverenler beni işe almaya korkuyorlardı. Bu süreçte hem evimizi geçindirmek için hem de hapiste olan eşime para göndermem gerektiği için ikisi de küçük olsa da onları evde yalnız bırakıp zaman zaman temizlik yapmaya gittim, zaman zaman pazarda eşya satmaya gittim. Oğlum da bu süreçte çok yıprandı, hem bir anda babasız kalmıştı, hem geçim sıkıntısına düşmüştük hem de tek başıma hasta kızım ile ilgilenmem dolayısıyla oğlumla ilgilenecek vaktim kalmamıştı. Oğlum bu fırtınaların arasında tek başına hayatta kalmaya çalıştı.



Peki bize destek olacak iyi insanlar ya da akrabalarımız yok muydu? Vardı ama onlar da zorbaların eline geçmiş devlet tarafından engelleniyordu. Bize yardım ettikleri tespit edildiği anda haklarında ceza davası açılıyordu, bununla tehdit edildikleri için bize destek olmaya, yardım etmeye korkuyorlardı. Çok zor zamanlar geçirdik.




Hem eşimin hem onun gibi olan birçok iyi insanın maruz kalmış olduğu gözaltı, tutuklama, işkence haberleri geldikçe çok üzülüyordum. bir taraftan kızımın ilaçlarını el koymuşlardı ve bizi kızımın tedavisi ile yani hayatı ile tehdit ediyorlardı. Sanki karşımda devlet görevlileri değil de yol kesen eşkıyalar vardı. Hiçbir şekilde hakkımızı arayamıyorduk, ülkeden bir gecede adalet sökülüp atılmıştı. Sadece adalet değil vicdan ve insanlık da gitmişti. Nasıl devlet görevlileri küçücük masum bir çocuğun hayatını araç olarak kullanabilir. Tabi ki suçlu değildik ama diyelim ki suçlu bile olsaydık, küçücük çocuğumun suçu neydi? Kimseye halimizi anlatamıyorduk, bizim gibi mağdur edilenler dışında kimse halimizi halimizi anlamıyordu. Televizyonlarda o kadar gerçek dışı haberler veriyorlardı ki, insanların beyinleri adeta uyuşturulmuştu.



Hak aramak artık mümkün değildi, hakim ve savcı olarak görevlendikleri insanlar da ya devleti yönetenler gibi kötü kalpliydi ya da adaletli karar verirlerse kendi geleceklerini tehlikede gören korkak insanlardı. 



5 yılın sonunda eşim hapisten çıktı ve  evimize döndü. Tam eşim döndüğü için sevinirken, benim dosyamın sonuçlandığı haberini aldık. Ülkede kalmaya devam edersem bu sefer ben yıllarca hapishanede kalacaktım bunun için apar topar ülkeyi terk etmek zorundaydık. Ama bu nasıl olacaktı kızım tedavi görüyordu ve o bu zorlu süreci kaldıramayabilirdi. Ama ülkede kalırsak benim tutuklanmam durumunda psikolojisi çok yıpranabilir ve tedavisi kötüye gidebilirdi. Ülkeyi terk etmeye karar verdik ama bu karar eşim ve benim için çok zor alınmış bir karardı.



Burada şunu özellikle belirtmek istiyorum ki bizim gibi mağdur olanların ülkeyi terk etmek gibi bir zorunluluğu olmasaydı en başta ben terk etmezdim, edemezdim çünkü bu yolculuk benim kızımın hayatını tehdit ediyordu. Bütün bunlara rağmen her şeyi göze alıp yola çıkmak zorunda kaldık çünkü ben tutuklanabilirdim, çünkü tekrardan kızımın tedavisi engellenebilirdi, çünkü eşim yatıp çıkmış olmasına rağmen tekrar tutuklanabilirdi hatta ve hatta şu anda Türkiye'nin geldiği duruma bakacak olursak 16 yaşındaki çocukların bile tutuklandığı bir dönemdeyiz birkaç yıl sonra oğlum da tutuklanabilirdi.



Ve biz  Eylül mevsiminde çok zor şartlarda 4 saat yürüyerek Meriç nehrini yüzerek geçerek, geçerken boğulma tehlikesi atlatarak, 20 gün nezarette kalarak, kızıma rağmen zorlu bir yolculuk süreci atlatarak Hollanda'ya gelmiş olduk. Buraya geldikten sonra buradaki yetkiler kızımın sağlığının çok sarsıldığını ve Türkiye’de aldığı tedavinin eksik ve yetersiz olduğunu söyleyip hayati riskinden dolayı 20 gün hastanede yatırdılar ve biz hastanede kalırken oğlum kampta tek başına kaldı. Bu süreç de bizim için çok zor oldu. Maalesef kızım artık geceleri oksijen desteği alıyor. 



Kızımın durumuna rağmen 8 ay sonra oturum alabildik bir an evvel eve çıkıp tedavisine eklenecek başka tedavileri bekletiyor doktor. Biz ise şimdi birkaç aydır ev bekliyoruz. 



Bir insan ülkesini başka bir ülke daha iyi diye terk etmez hele ki Türkiye iyi bir ülkeydi ta ki 15 Temmuz kumpasına kadar ama artık bizlerin orada can tehlikesi var …



Beni burada üzen bir olayda bir görevlinin siz Gülenistlerin süreci uzun çünkü Suriyelilere öncelik var çünkü onlar savaştan kaçıyorlar demesiydi…



Peki savaş neydi ölmek miydi bizim de ölülerimiz var hemde işkencede cezaevinde ölenler, kaçırılıp öldürülenler, sürecin ağırlığı yüzünden kalp krizi geçirip ya da kanser olup ölenler, bu zulümlere iftiralara dayanamayıp intihar edenler...



Savaş neydi çocuklar ve kadınlar ayırt edilmeden zulüm etmek değil miydi? Bir çok kadın işkenceler altında hapisteler, çocuklar anneleri ile cezaevinde …



Savaş neydi hastalara zulümdü değil miydi?  1605 kişi ağır hastalıklarına rağmen tutuklu…



Yaşlı, tekerlekli sandalyede görme engelli, yatalak insanlar bile cezaevlerinde …



Cezasını yatıp çıkan insanlara bile yeniden tutuklamalar işkenceler devam ediyor …



Çok zor günler geçirdik, eşimin yaşadıkları benim kızımın oğlumun hepsi ayrı ayrı travmalar …





Bizlerin ve bizim çocuklarımızın hayatları 15 Temmuz diye bir iftiranın öncesi ve sonrası olarak ikiye ayrılıyor.15 Temmuz’dan önce özel bir eğitim kurumunda müdür olarak çalışıyordum

kizim-ilaclarini-kullanmazsa-oeluem-riski-altindaydi-ama-polisler-kizimin-ilaclarina-el-koydular

Kızım ilaçlarını kullanmazsa ölüm riski altındaydı, ama polisler kızımın ilaçlarına el koydular…

Ik ben geboren als de jongste van drie kinderen. Van jongs af aan werkte ik hard op school. Na de middelbare school deed ik examen en ging ik naar een Anatolische hogeschool. Later werd ik toegelaten tot de Faculteit der Rechtsgeleerdheid aan de universiteit. Nadat ik met succes was afgestudeerd, slaagde ik voor het ambtenarenexamen en werd ik officier van justitie.

Maar na de gebeurtenissen van 15 juli verloren zowel mijn vrouw als ik onze baan. Voordat ik begreep wat er gebeurde, werd ik aangehouden en vervolgens gearresteerd. Ik heb 23 maanden in de gevangenis gezeten. Het leven in de gevangenis was erg moeilijk, vooral omdat ik niets verkeerds had gedaan. Om sterk te blijven, begon ik veel boeken te lezen. In ongeveer twee jaar las ik meer dan 200 boeken. Omdat de bibliotheek een limiet had op het aantal boeken dat we konden lenen, lenen mijn vrienden boeken voor mij. Ik werkte ook aan het verbeteren van mijn Engels met de beperkte middelen die beschikbaar waren.


Na mijn vrijlating deed ik een taalexamen om aan een tweede universiteit te studeren. Ik was een van de beste studenten van het land en ik stond op de eerste plaats. Dit was het begin van mijn tweede universitaire reis.

In die tijd moest ik een baan vinden om mijn gezin te onderhouden. Omdat ik met een wettelijk decreet uit de staat was ontslagen, kon ik geen officiële baan krijgen. Gelukkig vond ik iemand die mijn situatie begreep en ik begon als chauffeur voor hem te werken. Ik studeerde en werkte tegelijkertijd terwijl ik ingeschreven was bij de lerarenopleiding Engels. Ons leven werd langzaamaan weer normaal. Maar toen nam de rechtbank een beslissing in de zaak tegen mijn vrouw en mij. De rechters, die door de politiek werden beïnvloed, straften ons zoals vele anderen.


Het land waar we van hielden was veranderd en we wisten dat we niet konden blijven. Mijn vrouw en ik besloten te vertrekken. Het was winter en het weer was erg koud. Maar het idee om terug te gaan naar de gevangenis voelde nog kouder aan. Dus verlieten we illegaal het land, ook al was het erg gevaarlijk. Onderweg kwamen we voor veel uitdagingen te staan. Op een nacht moesten we in een tent bij de grens slapen, met alleen onze jassen om ons warm te houden. We bevroren bijna. Maar uiteindelijk, Godzijdank, bereikten we Griekenland. 


Alleen mensen die hun vrijheid hebben verloren, kunnen de werkelijke waarde ervan echt begrijpen. Toen we in Griekenland aankwamen, was de COVID-19-pandemie begonnen. We verbleven er bijna een jaar. In die tijd verdiende ik de kost door online Engelse les te geven.

Na een jaar verhuisden we naar Nederland. Al snel na aankomst begonnen we zelf Nederlands te leren. Gedurende deze tijd hebben mijn vrouw en ik veel vrijwilligerswerk gedaan en maakten we veel Nederlandse vrienden. Toen mijn Nederlands beter werd, volgde ik een computercursus en vond ik een baan. Ongeveer 1,5 tot 2 jaar na aankomst in Nederland konden zowel mijn vrouw als ik een baan vinden.


We zijn blij dat we onszelf kunnen onderhouden en onze belastingen kunnen betalen zonder van iemand afhankelijk te zijn. We zijn de Nederlanders zeer dankbaar voor hun vriendelijkheid, warmte en steun.

Ik ben geboren als de jongste van drie kinderen. Van jongs af aan werkte ik hard op school. Na de middelbare school deed ik examen en ging ik naar een Anatolische hogeschool. Later werd ik toegelaten tot de Faculteit der Rechtsgeleerdheid aan de universiteit. Nadat ik met succes was afgestudeerd, slaagde ik voor het ambtenarenexamen en werd ik officier van justitie

ik-heb-meer-dan-200-boeken-gelezen-in-de-gevangenis

Ik heb meer dan 200 boeken gelezen in de gevangenis.

I was born as the youngest of three children. From a young age, I worked hard in school. After middle school, I took the exams and got into an Anatolian High School. Later, I was accepted into the Faculty of Law at university. After graduating successfully, I passed the civil service exam and became a public prosecutor.


However, after the events of July 15, both my wife and I lost our jobs. Before I could understand what was happening, I was detained and then arrested. I spent 23 months in prison. Life in prison was very hard, especially because I had not done anything wrong. To stay strong, I started reading a lot of books. In about two years, I read more than 200 books. Since the library had a limit on how many books we could borrow, my friends borrowed books for me. I also worked on improving my English with the limited resources available.


After my release, I took a language exam to study at a second university. I was one of the top students in the country, and I ranked first. This was the beginning of my second university journey.


During this time, I needed to find a job to support my family. Since I had been dismissed from the state with a Statutory Decree, I could not get an official job. Fortunately, I found someone who understood my situation, and I started working as a driver for him. I was studying and working at the same time while enrolled in the English Language Teaching program. Our lives were slowly returning to normal. But then, the court made a decision in the case against my wife and me. The judges, who were influenced by politics, punished us like many others.


The country we loved had changed, and we knew we couldn’t stay. My wife and I decided to leave. It was winter, and the weather was very cold. But the idea of going back to prison felt even colder. So, we left the country illegally, even though it was very dangerous. We faced many challenges on the way. One night, we had to sleep in a tent near the border, with only our coats to keep us warm. We almost froze. But finally, thank God, we made it to Greece. Only people who have lost their freedom can really understand its true value.


When we arrived in Greece, the COVID-19 pandemic had started. We stayed there for almost a year. During that time, I made a living by teaching English online.


After a year, we moved to the Netherlands. Soon after we arrived, we started learning Dutch by ourselves. During this time, my wife and I did a lot of volunteer work, and we made many Dutch friends. When my Dutch improved, I took a computer course and then found a job.


About 1.5 to 2 years after arriving in the Netherlands, both my wife and I were able to find jobs. We are happy to support ourselves and pay our taxes without depending on anyone. We are very thankful to the Dutch people for their kindness, warmth, and support.



I was born as the youngest of three children. From a young age, I worked hard in school. After middle school, I took the exams and got into an Anatolian High School. Later, I was accepted into the Faculty of Law at university. After graduating successfully, I passed the civil service exam and became a public prosecutor.



i-read-more-than-200-books-in-prison

 I read more than 200 books in prison.

3 çocuklu bir ailenin en küçük çocuğu olarak dünyaya geldim. Çalışkan bir öğrenciydim ortaokul sonrasında sınavlara girip anadolu lisesini kazandım sonra da üniversitede hukuk fakültesini kazandım. üniversiteyi başarı ile bitirdikten sonra sınavı kazanarak devlete memur olarak atandım. 


15 Temmuz'da adına darbe dedikleri olay sonrasında eşimle birlikte işten çıkarıldım ve daha ne olduğunu anlamadan önce gözaltına alındım, sonrasında da tutuklandım. Tutukluluğum 23 ay sürdü. Hapishanede hayat zordu hem de hiçbir suçun olmadan kalıyorsan iyice zordu. Ama kendimi hapishanenin çürütücülüğüne kaptırmamak için kitap okumaya başladım. 2 yıla yakın süre içerisinde 200'den fazla kitap okudum. Her hafta kütüphaneden isteyebileceğimiz kitap sayısı sınırlı olduğu için arkadaşlarıma da kendim için kitap aldırarak hepsini okudum. Kitap okumanın yanı sıra kısıtlı imkanlarla ingilizcemi de geliştirdim. 


Nihayet hapisten çıktıktan sonra ikinci üniversitemi okumak için dil sınavına girdim, sınavda ülkedeki en başarılılardan biri oldum, dereceye girdim ve böylece 2. Üniversite hayatım başlamış oldu. 


Tabi bu arada geçinmek için bir işe girmem gerekiyordu. KHK ile devletten ihraç edildiğimiz için kayıtlı bir işe girme ihtimalim yoktu. Halimizden anlayan az sayıda insandan birisine rastladım ve yanında şoför olarak çalışmaya başladım. Hem İngilizce Öğretmenliği bölümünü okuyor hem de çalışıyordum. Düzenimiz iyi kötü oturmaya başlamıştı. Ancak o sıralarda eşimin ve benim yargılandığımız davada karar verildi. Siyasilerden emir almış hakimler herkes gibi bize de ceza yağdırmışlardı. 


O kadar çok sevdiğimiz ülkemiz bize yabancılaşmıştı, burada daha fazla kalamayacağımızı anladık. Eşim ile beraber yola çıkmaya karar verdik. Kış ayıydı hava soğuktu. Ancak hapishaneye girme düşüncesi bizi daha çok üşütüyordu. Bu nedenle tüm zorlukları belki ölümü de göze alarak kaçak yollarla ülkeyi terk ettik. Yolda bir takım sıkıntılar yaşadık. Bir gece sınır bölgesinde donma tehlikesi altında ısınmak için üstümüzdeki mont hariç gerekli hiçbir şey olmadan çadırda kalmak zorunda kaldık. Ama nihayetinde çok şükür ki Yunan tarafına geçebildik. Özgürlüğün kıymetini ancak özgürlüğünden mahrum edilenler anlayabilir. 


Yunanistan'a geçtiğimizde pandemi dönemiydi. Bir yıla yakın orada kalmak zorunda kaldık. O sırada online olarak ingilizce dersleri vererek geçimimizi sağlamaya çalıştım. 


1 yılın sonunda Hollanda'ya geldik. Geldiğimizden çok kısa bir süre sonra kendi çabalarımızla Hollandaca öğrenmeye başladık. Bu sırada bir çok gönüllü işte eşimle birlikte çalıştık. Birçok Hollandalı sevdiğimiz arkadaşlarımız oldu. Hollandaca seviyem iyi bir aşamaya gelince bilgisayarla ilgili kurs aldım. Kursu bitirince de işe girdim.


Eşim de ben de Hollandaya gelişimiz üzerinden 1,5-2 yıl geçtikten sonra işe girmeyi başardık. Kimseye yük olmadan kendi geçimimizi sağladığımız ve vergimizi verdiğimiz için mutluyuz. Hollandalılara sıcak ve samimi olduklarından, bizlere destek verdiklerinden dolayı teşekkür ediyorum.

3 çocuklu bir ailenin en küçük çocuğu olarak dünyaya geldim. Çalışkan bir öğrenciydim ortaokul sonrasında sınavlara girip anadolu lisesini kazandım sonra da üniversitede hukuk fakültesini kazandım. üniversiteyi başarı ile bitirdikten sonra sınavı kazanarak devlete memur olarak atandım. 



hapiste-200-den-fazla-kitap-okudum

Hapiste 200’den fazla kitap okudum.

Kunsthalte is a group where people who took emigrated in the Netherlands, who are interested in art, meet both online and physically, share their experiences with each other, share information on modern and traditional arts, and organize artistic activities at the same time.

Freedom Combination is the main branch of Stichting Wees de Stem voor Vrijheid, an ANBI foundation, and all activities are carried out from here.

Oops! Something went wrong.

We received your application and will reach out to you.

Application Form

Your art updated successfully. Your art will be listed in club page after being approved by editor. You can see your pending arts in your

Art successfully submitted

Sorry! No articles published in this language.

By using our website, you agree to the use of cookies as described in our <a>Cookie Policy</a>.

This course requires some prerequisites before you can continue enrolling!

The registration date for the course has passed.

Your pre-application for the course has been completed, please select the appropriate option below to pay for the course.

Please provide some details with at least {limit} characters

Make payment

Donate

You have registered this email address before. Please use the same provider as your first login.

Email is already taken

If your e-mail address is registered in our system, the password reset link will be sent to your address shortly. Please check your inbox and spam folder.

Forgot password?

All content mention advices caps and trends of our Social media campaigns in one place

Why are we here