Solidarity with Others Kurumu'nun hazırladığı insan hakları ihlallerine ilişkin raporlar için [tıklayınız.](https://www.solidaritywithothers.com/our-reports-and-publications)

.

InstituDE Kurumunun hazırladığı insan hakları ihlallerine ilişkin raporlar için [tıklayınız.](https://www.institude.org/reports)

.



İtalyan İnsan Hakları Federasyonu Başkanı Professor Antonio Stango'nun "Kız Çocukları Davası" nı bizzat mahkemede dinleyici olarak yer almak suretiyle takip etmesi sonucunda hazırlanan rapor, [tıklayınız.](https://fidu.it/language/en/turkiye-interim-trial-monitoring-report-on-the-girls-case/)

.

Justice Square Kurumunun hazırladığı Türk Cezaevleri Raporu için [tıklayınız.](https://justicesquare.org/turk-cezaevleri-raporu/)

.

Justice Square- [Torture Report on Judges and Prosecutors in Turkey ](https://justicesquare.org/wp-content/uploads/2023/09/TORTURE-REPORT-ON-JUDGES-AND-PROSECUTORS-IN-TURKEY-.pdf)

.

Justice Square-  [TURKEY CHILD RIGHTS REPORT](https://justicesquare.org/wp-content/uploads/2023/09/CBJ-TURKEY-CHILD-RIGHTS-REPORT.pdf)
(The "KHK" Children- The Little Victims of
Turkey's State of Emergency Laws)

.







pexels-anete-lusina-5723324.jpg

Hak İhlalleri Raporları

◾23 yaşındaki hemşirelik öğrencisi Esengül Arslan 1 Haziran 2024’ten beri tutuklu.
İçişleri Bakanı Ali Yerlikaya’nın  ‘90 Fetöcüyü yakaladık’ diyerek övünçle bahsettiği hukuksuz operasyonlardan birinde gözaltına alındı.

DOSYADA YER ALAN SUÇ DELİLLERİ :

-Akrabalarının yurtdışından harçlık olarak gönderdiği ufak miktarda paralar
-Bazı öğrencilere özel ders vermesi
-Devletten ihraç edilmiş kişilerin çocukları ile aynı evde kalmak

HAKKINDA AÇILAN DAVA: 

Terör örgütüne üye olmak (en az ceza 6 yıl 3 ay)

◾1 Hazirandan beri tutuklu, aslında 500 kişilik olan Bakırköy Cezaevinde kalan 1420 kişiden biri.

◾Cerrahpaşa Florence Nightingale Hemşirelik Fakültesi 3. sınıf öğrencisi olan 23 yaşındaki Esengül Arslan'ın tutuklanması dolayısıyla üniversitedeki iki dönemi yandı. 

◾Esengül Arslan’ın babası, KHK’lı sınıf öğretmeni Aziz Arslan’a Bank Asya’ya para yatırdığı, kapatılan kurumlarda çalıştığı suçlamasıyla 10 yıl hapis cezası verildi ve 2018 yılından beri hapishanede.

◾Gülizar Arslan'ın annesi Gülizar Arslan: "Eşim de tutuklu olduğu için kızım bize de yardımcı oluyordu. Marketlerde çalıştı, 2 ve 3. sınıflara matematik-Türkçe dersi veriyor. Ev temizliğine kadar gitti. Ben de 6 sene yatalak bir kadına baktım. Malatya’daki evimiz depremde yıkıldı. Adıyaman’da köyde annemin yanında kalıyorum. Ev yok, bark yok. Yola çıktım, kızımın mahkemesine gidiyorum. Eşim Malatya Akçadağ’da tutuklu. " dedi.



◾Esengül Arslan’ın kardeşi Ömer Arslan twitter hesabında(@omrasll ):

📍 “İddia edilen paraları ablama ben gönderdim.
Çünkü ablam bir öğrenci, terörist değil!” paylaşımında bulundu.

.

.




**kaynaklar: **

[kronos](https://kronos38.news/23-yasindaki-hemsirelik-ogrencisi-tutuklandi-vicdanim-rahat-ben-kotu-bir-sey-yapmadim/)


[tr724](https://www.tr724.com/23-yasindaki-hemsirelik-ogrencisine-cemaat-gozaltisi-gerekce-yurt-disindaki-agabeyi-amcasi-ve-dayisinin-para-gondermesi/)


[stockholmcf](https://stockholmcf.org/student-detained-for-receiving-money-from-relatives-abroad-accused-of-terrorist-financing)



Esengul-Arslan1-1024x683.jpg

Esengül Arslan- Tutuklanan 23 yaşındaki hemşirelik öğrencisi

◾Türkiye’nin hukuk sisteminde yaşanan dramatik çöküşün en çarpıcı örneklerinden biri olan Kız Çocukları Davası, yaşları 13 ila 19 arasında değişen 15 kız çocuğunun, olağan hayat rutinlerinden dolayı yargılanmalarını konu ediniyor. Ders çalışmak, sinemaya gitmek, yemek siparişi vermek, Bowling oynamak gibi sıradan eylemler, Türkiye’nin KHK’lı bireylerine ve onların ailelerine yönelik sert baskı politikasının bir sonucu olarak terör suçu kapsamında değerlendiriliyor. Emniyetteki sorgularında çıplak aramaya maruz kalan kız çocuklarını konu alan bu dava, sadece masumiyetin değil, çocuk haklarının ve insan haklarının da derin bir kriz içinde olduğunu gösteriyor. 

[haber için tıklayınız](https://www.ilticahaber.com/kiz-cocuklari-davasi-adaletin-ve-vicdanin-sinandigi-bir-surec/)

.

◾İstanbul 24. Ağır Ceza Mahkemesi’nde 23-27 Eylül tarihleri arasında ilk duruşması görülen ve kamuoyunda Kız Çocukları Davası olarak bilinen dava İtalya İnsan Hakları Federasyonu Başkanı Antioni Stango tarafından raporlaştırıldı. 
İnsan Hakları Federasyonu'nun sitesinde yayınlanan raporda, “Savcılar, deliller ve yöneltilen suçlamalar arasında mantıksal bağlantılar bulunmayan iddianameler hazırlama konusunda istikrarlı bir tutum sergilemektedir.” ifadeleri kullanıldı ve yargının ideolojik ve siyasi saiklerle hareket ettiğine, terörle mücadele yasalarının yaygın bir şekilde kötüye kullanıldığına dikkat çekiliyor.

◾Stango'nun hazırladığı rapordan kesitler:
* “Türkiye’deki savcılık uygulamalarına ilişkin 2023 FIDU raporu gibi raporlar, bu tür kusurların sistematik olduğunu ortaya koymuştur. İddianameler sıklıkla siyasi içerikli bir dil, komplo teorileri ve başka iddianamelerden kopyalanmış anlatılar içermektedir.”
* “Raporlar, 13 ila 17 yaş arasındaki küçüklerin şafak baskınları sırasında yakalandığını ve yasal temsilciliğe ve hatta ebeveynlerine erişimleri olmadan tutulduklarını göstermektedir. Akranlarını suçlamaya zorlanmışlardır ki bu uygulama, Türkiye’nin de taraf olduğu BM Çocuk Hakları Sözleşmesi (ÇHS) dahil olmak üzere hem ulusal hem de uluslararası hukuku ihlal etmektedir."
* "Raporda devlet yetkilileri ile ilgili olarak şu ifadelere yer veriliyor:
a) Türk savcılar, savunmanın lehine olan delilleri davaya dahil etmelerini gerektiren CMK’nın 170/5. maddesine sıklıkla riayet etmemektedir. Bu ihmal, tarafsız olmadıklarının açık bir göstergesidir,
b) Türk savcılar sıklıkla önyargılı, ideolojik ve makul kanıt standartlarından kopuk görünen iddianameler hazırlamaktadır,
c) Türk savcıların polis ve istihbarat raporlarını bağımsız doğrulama olmaksızın kesin delil olarak kullandıkları da bilinmektedir. Bu yaklaşım, gerekli soruşturma yapılmaksızın hükümet anlatılarının onaylanması anlamına geldiğinden, yargılamaların adilliği konusunda önemli endişelere yol açmaktadır."
* "Bu dava, terörle mücadele yasalarının ifade, örgütlenme ve özel hayatın gizliliği özgürlüklerini kısıtlamak için nasıl kullanıldığına dair talihsiz bir örnektir."
* **Raporda ayrıca Dünya Adalet Projesi tarafından hazırlanan 2024 Hukukun Üstünlüğü Endeksine de atıf yapılıyor. Türkiye’nin 142 ülke arasında;
Ceza sisteminin tarafsızlığı açısından 128.
hükümetin uygunsuz etkilerinden arınmış bir ceza sistemi bakımından 138.
temel haklar noktasında 133
hükümet gücüne getirilen sınırlamalarda ise 135. sırada olduğuna dikkat çekiliyor.**



İtalya İnsan Hakları Federasyonu Başkanı Antioni Stango'nun kız çocukları davası hakkında yaptığı 8 dakikalı açıklama:

[youtube'da izlemek için tıklayınız](https://www.youtube.com/watch?feature=shared&v=R5uybvntEAY)

[İtalya İnsan Hakları Federasyonu Raporu](https://fidu.it/language/en/turkiye-interim-trial-monitoring-report-on-the-girls-case/)

[haber metni için tıklayınız](https://kronos38.news/italya-insan-haklari-federasyonundan-kiz-cocuklari-davasi-raporu-resit-olmayan-kisilerin-ifadeleri-zorla-alindi/)



Yaşları 13 ila 19 arasında değişen 15 kız çocuğunun, olağan hayat rutinlerinden dolayı yargılanmaları

19556945_kiz_cocuklari_davasi_294.jpg

Kız çocukları davası

3 çocuklu bir ailenin en küçük çocuğu olarak dünyaya geldim. Çalışkan bir öğrenciydim ortaokul sonrasında sınavlara girip anadolu lisesini kazandım sonra da üniversitede hukuk fakültesini kazandım. üniversiteyi başarı ile bitirdikten sonra sınavı kazanarak devlete memur olarak atandım. 


15 Temmuz'da adına darbe dedikleri olay sonrasında eşimle birlikte işten çıkarıldım ve daha ne olduğunu anlamadan önce gözaltına alındım, sonrasında da tutuklandım. Tutukluluğum 23 ay sürdü. Hapishanede hayat zordu hem de hiçbir suçun olmadan kalıyorsan iyice zordu. Ama kendimi hapishanenin çürütücülüğüne kaptırmamak için kitap okumaya başladım. 2 yıla yakın süre içerisinde 200'den fazla kitap okudum. Her hafta kütüphaneden isteyebileceğimiz kitap sayısı sınırlı olduğu için arkadaşlarıma da kendim için kitap aldırarak hepsini okudum. Kitap okumanın yanı sıra kısıtlı imkanlarla ingilizcemi de geliştirdim. 


Nihayet hapisten çıktıktan sonra ikinci üniversitemi okumak için dil sınavına girdim, sınavda ülkedeki en başarılılardan biri oldum, dereceye girdim ve böylece 2. Üniversite hayatım başlamış oldu. 


Tabi bu arada geçinmek için bir işe girmem gerekiyordu. KHK ile devletten ihraç edildiğimiz için kayıtlı bir işe girme ihtimalim yoktu. Halimizden anlayan az sayıda insandan birisine rastladım ve yanında şoför olarak çalışmaya başladım. Hem İngilizce Öğretmenliği bölümünü okuyor hem de çalışıyordum. Düzenimiz iyi kötü oturmaya başlamıştı. Ancak o sıralarda eşimin ve benim yargılandığımız davada karar verildi. Siyasilerden emir almış hakimler herkes gibi bize de ceza yağdırmışlardı. 


O kadar çok sevdiğimiz ülkemiz bize yabancılaşmıştı, burada daha fazla kalamayacağımızı anladık. Eşim ile beraber yola çıkmaya karar verdik. Kış ayıydı hava soğuktu. Ancak hapishaneye girme düşüncesi bizi daha çok üşütüyordu. Bu nedenle tüm zorlukları belki ölümü de göze alarak kaçak yollarla ülkeyi terk ettik. Yolda bir takım sıkıntılar yaşadık. Bir gece sınır bölgesinde donma tehlikesi altında ısınmak için üstümüzdeki mont hariç gerekli hiçbir şey olmadan çadırda kalmak zorunda kaldık. Ama nihayetinde çok şükür ki Yunan tarafına geçebildik. Özgürlüğün kıymetini ancak özgürlüğünden mahrum edilenler anlayabilir. 


Yunanistan'a geçtiğimizde pandemi dönemiydi. Bir yıla yakın orada kalmak zorunda kaldık. O sırada online olarak ingilizce dersleri vererek geçimimizi sağlamaya çalıştım. 


1 yılın sonunda Hollanda'ya geldik. Geldiğimizden çok kısa bir süre sonra kendi çabalarımızla Hollandaca öğrenmeye başladık. Bu sırada bir çok gönüllü işte eşimle birlikte çalıştık. Birçok Hollandalı sevdiğimiz arkadaşlarımız oldu. Hollandaca seviyem iyi bir aşamaya gelince bilgisayarla ilgili kurs aldım. Kursu bitirince de işe girdim.


Eşim de ben de Hollandaya gelişimiz üzerinden 1,5-2 yıl geçtikten sonra işe girmeyi başardık. Kimseye yük olmadan kendi geçimimizi sağladığımız ve vergimizi verdiğimiz için mutluyuz. Hollandalılara sıcak ve samimi olduklarından, bizlere destek verdiklerinden dolayı teşekkür ediyorum.

3 çocuklu bir ailenin en küçük çocuğu olarak dünyaya geldim. Çalışkan bir öğrenciydim ortaokul sonrasında sınavlara girip anadolu lisesini kazandım sonra da üniversitede hukuk fakültesini kazandım. üniversiteyi başarı ile bitirdikten sonra sınavı kazanarak devlete memur olarak atandım. 



hapiste-200-den-fazla-kitap-okudum

Hapiste 200’den fazla kitap okudum.

Bizlerin ve bizim çocuklarımızın hayatları 15 Temmuz diye bir iftiranın öncesi ve sonrası olarak ikiye ayrılıyor.15 Temmuz’dan önce özel bir eğitim kurumunda müdür olarak çalışıyordum. Üniversiteli ve liseli öğrencilerim vardı. Bizim işimiz, sadece bir işten ziyade, tüm dünyanın güzelleşmesi için çaba gösterme projesiydi... Sosyal yardımlaşma ve din, dil, ırk ayrımı gözetmeden tüm insanlar için yapılan bir işti… 


Ama devleti yönetenlerin yaptıkları yanlış işleri desteklemediğimiz için, bu işlerin yanlış olduğunu dile getirdiğimiz için bizi hedef aldılar ve 15 Temmuz'dan sonra bir gecede işimden, eşimden ve evimden oldum. Hayati tehlikesi olan bir hastalıktan dolayı tedavi gören o zaman 1 yaşında olan çocuğum olmasına rağmen hem işsiz hem evsiz hem eşsiz kalmıştım. Kızım ilaçlarını kullanmazsa ölüm riski altındaydı, bunu defalarca söylememe rağmen, evimize gelen polisler hukuksuz ve vicdansız bir şekilde kızımın ilaçlarına el koydular, tedavisini 2 ay boyunca engellendiler. 


Eşim çok kötü bir şekilde gözaltına alındı ve ondan 20 gün haber alamadım. 20 günden sonra birkaç dakikalık bir telefon görüşmesi yaptık. Kendime ve çocuklarıma iyi bakmamı ve sabırla beklememi isteyerek telefonu kapattı. Sonrasında daha da sancılı süreçler başladı çünkü aynı şekilde benimle alakalı da bir ceza dosyası açılmış ve bir yakalama kararı çıkartılmıştı. Ben de tutuklanırsam o sırada 1 yaşında olan kızım ve 7 yaşında olan oğluma kim bakacaktı? Bu nedenle saklanmak zorunda kaldım. Polisten saklanma sürecim 23 ay sürdü. 



23 ay boyunca, hapiste olan eşimi bir kez bile göremedim çünkü ziyarete gitsem beni de tutuklayabilirlerdi. Cezaevi kurallarına göre ben yanlarında olmadan, benim annem ve babam, damatları olan eşimi ziyarete gidemezdi. Bu nedenle annemle babam çocuklarımı cezaevi kapısına kadar götürüyordu. Cezaevi görüşü için kapıdan girme, kimlik kontrollerinin yapılması, aramalardan geçmeyi 7 yaşındaki oğlum yanında 1 yaşındaki kardeşi ile beraber yalnız yapmak zorunda kalıyordu…



23 ay sonunda polise gidip kendim teslim oldum. Durumumu anlattım, kızımın tedavisi için yanında olmam gerektiğini, hayati tehlikesi olduğunu söyledim. Kızımın hastalığı ve eşimin tutuklu olması nedeniyle hala biraz vicdanı kalmış hakimler çok şükür ki benim tutuksuz bir şekilde yargılanmama karar verdiler. 



Kızımın tedavisi çok masraflıydı ve özel bir beslenme, özel bir bakım gerektiriyordu. İşsizdim, iş arıyor ama bulamıyordum. Çünkü bana bir işletme iş verecek olsa zalim yöneticiler bir bahane ile o işletmeyi kapatabileceği için işverenler beni işe almaya korkuyorlardı. Bu süreçte hem evimizi geçindirmek için hem de hapiste olan eşime para göndermem gerektiği için ikisi de küçük olsa da onları evde yalnız bırakıp zaman zaman temizlik yapmaya gittim, zaman zaman pazarda eşya satmaya gittim. Oğlum da bu süreçte çok yıprandı, hem bir anda babasız kalmıştı, hem geçim sıkıntısına düşmüştük hem de tek başıma hasta kızım ile ilgilenmem dolayısıyla oğlumla ilgilenecek vaktim kalmamıştı. Oğlum bu fırtınaların arasında tek başına hayatta kalmaya çalıştı.



Peki bize destek olacak iyi insanlar ya da akrabalarımız yok muydu? Vardı ama onlar da zorbaların eline geçmiş devlet tarafından engelleniyordu. Bize yardım ettikleri tespit edildiği anda haklarında ceza davası açılıyordu, bununla tehdit edildikleri için bize destek olmaya, yardım etmeye korkuyorlardı. Çok zor zamanlar geçirdik.




Hem eşimin hem onun gibi olan birçok iyi insanın maruz kalmış olduğu gözaltı, tutuklama, işkence haberleri geldikçe çok üzülüyordum. bir taraftan kızımın ilaçlarını el koymuşlardı ve bizi kızımın tedavisi ile yani hayatı ile tehdit ediyorlardı. Sanki karşımda devlet görevlileri değil de yol kesen eşkıyalar vardı. Hiçbir şekilde hakkımızı arayamıyorduk, ülkeden bir gecede adalet sökülüp atılmıştı. Sadece adalet değil vicdan ve insanlık da gitmişti. Nasıl devlet görevlileri küçücük masum bir çocuğun hayatını araç olarak kullanabilir. Tabi ki suçlu değildik ama diyelim ki suçlu bile olsaydık, küçücük çocuğumun suçu neydi? Kimseye halimizi anlatamıyorduk, bizim gibi mağdur edilenler dışında kimse halimizi halimizi anlamıyordu. Televizyonlarda o kadar gerçek dışı haberler veriyorlardı ki, insanların beyinleri adeta uyuşturulmuştu.



Hak aramak artık mümkün değildi, hakim ve savcı olarak görevlendikleri insanlar da ya devleti yönetenler gibi kötü kalpliydi ya da adaletli karar verirlerse kendi geleceklerini tehlikede gören korkak insanlardı. 



5 yılın sonunda eşim hapisten çıktı ve  evimize döndü. Tam eşim döndüğü için sevinirken, benim dosyamın sonuçlandığı haberini aldık. Ülkede kalmaya devam edersem bu sefer ben yıllarca hapishanede kalacaktım bunun için apar topar ülkeyi terk etmek zorundaydık. Ama bu nasıl olacaktı kızım tedavi görüyordu ve o bu zorlu süreci kaldıramayabilirdi. Ama ülkede kalırsak benim tutuklanmam durumunda psikolojisi çok yıpranabilir ve tedavisi kötüye gidebilirdi. Ülkeyi terk etmeye karar verdik ama bu karar eşim ve benim için çok zor alınmış bir karardı.



Burada şunu özellikle belirtmek istiyorum ki bizim gibi mağdur olanların ülkeyi terk etmek gibi bir zorunluluğu olmasaydı en başta ben terk etmezdim, edemezdim çünkü bu yolculuk benim kızımın hayatını tehdit ediyordu. Bütün bunlara rağmen her şeyi göze alıp yola çıkmak zorunda kaldık çünkü ben tutuklanabilirdim, çünkü tekrardan kızımın tedavisi engellenebilirdi, çünkü eşim yatıp çıkmış olmasına rağmen tekrar tutuklanabilirdi hatta ve hatta şu anda Türkiye'nin geldiği duruma bakacak olursak 16 yaşındaki çocukların bile tutuklandığı bir dönemdeyiz birkaç yıl sonra oğlum da tutuklanabilirdi.



Ve biz  Eylül mevsiminde çok zor şartlarda 4 saat yürüyerek Meriç nehrini yüzerek geçerek, geçerken boğulma tehlikesi atlatarak, 20 gün nezarette kalarak, kızıma rağmen zorlu bir yolculuk süreci atlatarak Hollanda'ya gelmiş olduk. Buraya geldikten sonra buradaki yetkiler kızımın sağlığının çok sarsıldığını ve Türkiye’de aldığı tedavinin eksik ve yetersiz olduğunu söyleyip hayati riskinden dolayı 20 gün hastanede yatırdılar ve biz hastanede kalırken oğlum kampta tek başına kaldı. Bu süreç de bizim için çok zor oldu. Maalesef kızım artık geceleri oksijen desteği alıyor. 



Kızımın durumuna rağmen 8 ay sonra oturum alabildik bir an evvel eve çıkıp tedavisine eklenecek başka tedavileri bekletiyor doktor. Biz ise şimdi birkaç aydır ev bekliyoruz. 



Bir insan ülkesini başka bir ülke daha iyi diye terk etmez hele ki Türkiye iyi bir ülkeydi ta ki 15 Temmuz kumpasına kadar ama artık bizlerin orada can tehlikesi var …



Beni burada üzen bir olayda bir görevlinin siz Gülenistlerin süreci uzun çünkü Suriyelilere öncelik var çünkü onlar savaştan kaçıyorlar demesiydi…



Peki savaş neydi ölmek miydi bizim de ölülerimiz var hemde işkencede cezaevinde ölenler, kaçırılıp öldürülenler, sürecin ağırlığı yüzünden kalp krizi geçirip ya da kanser olup ölenler, bu zulümlere iftiralara dayanamayıp intihar edenler...



Savaş neydi çocuklar ve kadınlar ayırt edilmeden zulüm etmek değil miydi? Bir çok kadın işkenceler altında hapisteler, çocuklar anneleri ile cezaevinde …



Savaş neydi hastalara zulümdü değil miydi?  1605 kişi ağır hastalıklarına rağmen tutuklu…



Yaşlı, tekerlekli sandalyede görme engelli, yatalak insanlar bile cezaevlerinde …



Cezasını yatıp çıkan insanlara bile yeniden tutuklamalar işkenceler devam ediyor …



Çok zor günler geçirdik, eşimin yaşadıkları benim kızımın oğlumun hepsi ayrı ayrı travmalar …





Bizlerin ve bizim çocuklarımızın hayatları 15 Temmuz diye bir iftiranın öncesi ve sonrası olarak ikiye ayrılıyor.15 Temmuz’dan önce özel bir eğitim kurumunda müdür olarak çalışıyordum

kizim-ilaclarini-kullanmazsa-oeluem-riski-altindaydi-ama-polisler-kizimin-ilaclarina-el-koydular

Kızım ilaçlarını kullanmazsa ölüm riski altındaydı, ama polisler kızımın ilaçlarına el koydular…

Yetmez mi...

200 bine yakın insan gibi; hiçbir soruşturma yapılmadan, tek satır ifadem alınmadan, TRT’deki görevimden 672 sayılı KHK ile ihraç edildim. 
Mesleğimi yapmama izin verilmedi.  

30 yıllık hakkım gasp edildi. 

30 yıl önce Zaman Gazetesinden kısa bir süre çalışmam gerekçe gösterildi. (Böyle bir suç yok anayasamızda)

Oysa ki; gazetenin Genel Müdürü Hüseyin Gülerce, Başyazarı Fehmi Koru, Genel Yayın Yönetmeni Nabi Avcı, yazarlardan Yasin Aktay, Ahmet Davutoğlu, Nihal Bengisu Karaca, İbrahim Kalın v.s... hakkında tek satır soruşturma bile açılmadı.

Yani yıllar önce hazırlanan listelerin gereği; bir adalet tiyatrosunda gariban Anadolu çocukları kıyıma tabi tutuldu. Adı geçen yapı ile dün kol kola gezenler ödüllendirildi. Pensilvanya’da çekilmiş bir fotoğrafımız olmadığı için de bize zindanın yolu gösterildi.
Cezaevi görüşünde annem beni tanıyamadı ve bu üzüntüyle kısa süre sonra evlat hasreti ile vefat etti. Ben ise annemin öldüğünü tahliye edildiğim gece öğrendim. 
Yapılan zulmü; mahkeme salonlarında haykırsam da kimse duymadı, görmedi. Çünkü; adaletin timsali gözleri bağlı Themis’in elindeki kılıç kırılmış, terazi ise bozulmuştu. 

Hz. Ömer’in adaleti narası ile yönetime gelenler zulüm yaparken; sözde müslümanlar yapılan zulüm karşısında bir kez olsun itiraz etmedi, hatta destekledi ve alkışladı, ne adalet kaldı ne de Ömer!

15 Temmuz öncesi; 23 vilayet 166 ilçeye sürgüne gönderildim. Zulme uğradığımı her ortamda haykırdım, çünkü vatanıma ve milletime hiçbir zaman ihanet etmedim. Ne darbeye karıştım ne darbeye taraf oldum, ilk anda; “namlusu halka çevrilmiş tanka selam durmam” diyerek tepki gösterdim. Ama dert darbe değilmiş, kurt kuzuyu yemeye karar vermiş. 

Yere düşünce; tilki ile plan yapıp, kurt ile avlanıp, koyun ile yas tutan maskeli dostlarımı ve akrabalarımı  tanıdım. Bir de “oh olsun”, “iyi oldu” diye kıs kıs gülen insanlar var ki onları da not ettim. 

Düşmeyince anlaşılmazmış, düştüm ve gördüm. 

Dalgalar sert esti ama gemide toz ve kir bırakmadı. 

Bu süreçte kimseye baş eğmedim, başım önümde gezmedim, hiçbir faniye de soytarılık yapmadım. 

Merhamet değil adalet istedim ama olmadı... 

Makamınız, dünyanız sizin olsun, tepe tepe kullanın demekten başka da elimden bir şey gelmedi. 

Allah dedim, yutkundum, Ağustos sıcağında kar yağdı ocağıma, üşüdüm...

Bu kış da geçecek ama yediğim ayazı hiçbir zaman unutmayacağım. 

Başkalarının evindeki yangından yemek pişirenler, yapılan zulme ses çıkarmayıp destek veren maskeli dostlarım sizler de yapılan bu zulmün suç ortağısınız, sizi de hiç unutmayacağım!

Yapamadım, başaramadım, olmadı, fırıldak gibi dönemedim! Ama gerçek dostlarıma, aileme, çocuklarıma onurlu bir duruş bıraktım.

Yetmez mi! 

Ağustos 2022
(Meriç’i geçenlerden)





Cezaevi görüşünde annem beni tanıyamadı ve bu üzüntüyle kısa süre sonra evlat hasreti ile vefat etti. Ben ise annemin öldüğünü tahliye edildiğim gece öğrendim. 


trt-deki-goerevimden-672-sayili-khk-ile-ihrac-edildim

TRT’deki görevimden 672 sayılı KHK ile ihraç edildim

Öncelikle biraz ailemden bahsetmek istiyorum. 

Kütahya ili Gediz ilçesine bağlı küçük bir köyde işçi bir baba ve ev hanımı bir annenin 5 çocuğundan ikincisi olarak dünyaya geldim. 

Zor şartlar altında eğitim hayatımı tamamlayarak polislik sınavlarını kazanarak polis oldum. 

Meslek hayatımın 14. yılında 15 temmuz 2016 yılında ülkemizde yaşanan başarısız darbe girişimi bahane edilerek 28 temmuz günü önce açığa alındım. 1 Eylül 2016 günü meslekten ihraç edildim. 3 tane çocuğum ve eşimle beraber bütün hayatımız alt üst oldu. 

Ama hayat devam ediyor ve benim aileme bakmam gerekiyordu. Çeşitli yerlere iş başvurusu yaptım. Ama KHK ile işten aldığımı öğrendiklerinde bütün iş verenler beni işe alamayacaklarını aksi takdirde kendilerinin de soruşturma geçirebilecekleri ni söyleyerek iş başvurumu reddettiler. Ben de bir akrabanın teklifi ile taksicilik yapmaya başladım. 

6 ay sonra göz altına alındım ve uyduruk gerekçelerle tutuklandım. 1 yıl cezaevinde kaldım. Bu süreçte ailem çok büyük mağduriyetler ve ekonomik sıkıntılar yaşadı. Mahkeme ilk duruşmada 6 yıl 10 ay ceza verdi ve beni tahliye etti. Tekrar taksicilik yapmaya devam ettim. 

Aradan 9 ay sonra başka bir bahane ile tekrar gözaltına alındım ve 7 günlük gözaltı süresi sonunda savcılık kararı ile serbest kaldım. Bu arada aile düzenimiz ve aile bireylerinin bütün psikolojisi bozuldu. Eşimle ayrıldık. Artık 17 ve 14 yaşındaki iki kızım ile 12 yaşındaki bir oğluma hem annelik hem de babalık yapmaya çalışmaya başladım. 

Çocuklarım hem okulda hem de yaşadığımız ortamda  arkadaşları tarafından dışlandı. Biz zaten vebalı muamelesi görüyorduk. 

Maddi imkansızlıklar nedeniyle avukat tutamadım. Gerekli bütün yasal yollardan gerekli itirazları kendim yaptım. Yargıtay, ilk derece mahkemesinin verdiği cezayı, tanıkların mahkemede dinlenilmemesi nedeniyle bozdu. Yeniden yargılandım ve mahkeme aynı kararı aldı, ben yine itiraz ettim. Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı cezamın onanmasını istedi. 

Tek çaremiz kalmıştı, o da yurtdışına çıkmak. Yurtdışı çıkış yasağım vardı. Bu nedenle normal yollarla ülkeyi terk etme ihtimalim yoktu. Kaçak yoldan yurtdışına çıkmak ise çok masraflıydı ve benim yeterli param yoktu; bu nedenle 20 yıllık birikimim ile almış olduğum evi satmak zorunda kaldım. 

Bir gece Meriç nehrini plastik uyduruk bir botla geçtik, yaklaşık 30 kişi ile beraber 4 saatlik her anı tehlike dolu yolculuktan sonra üç çocuğumla beraber Yunanistana geçmeyi başardık. Artık özgürdük. Cezaevine girmeyecektim , beynimi kemiren, ya ben cezaevine girersem çocuklarımı kime emanet edeceğim, onlara kim bakar kaygısından kurtulmuştum. 

İşte bu da benim hikayem…



1 yıl cezaevinde kaldım. Cezaevinden çıktıktan 9 ay sonra başka bir bahane ile tekrar gözaltına alındım ve 7 günlük gözaltı süresi sonunda savcılık kararı ile serbest kaldım. Bu arada aile düzenimiz ve aile bireylerinin bütün psikolojisi bozuldu. Eşimle ayrıldık.


zor-sartlar-altinda-egitim-hayatimi-tamamlayarak-polis-oldum

Zor Şartlar Altında Eğitim Hayatımı Tamamlayarak Polis Oldum

Anadolu'nun şirin ve küçük bir şehrinde dünyaya geldim. Ailem beni ve kardeşlerimi özveri ile büyüttü. Ben ve kardeşlerim de her zaman çalışkan bir öğrenciler olduk. 

Erkek kardeşim ve ben hukuk fakültesini bitirdik, ablam ise iktisat fakültesini bitirdi. Ablam da ben de sınavlara girip devlet memuru olduk. 

İşimi her zaman özveri ile ve hakkını vererek yapmaya çalıştım. 

15 temmuz 2016 sözde darbe girişiminin ardından sorgusuz sualsız eşim ile beraber meslekten ihraç edildik, aniden evimiz basıldı, tüm eşyalarımız didik didik edilerek olmayan suç eşyaları arandı. Tabii ki bir şey yoktu ancak evimizin sanki suçlu insanlarmışız gibi aranması beni çok üzdü. 

Devleti yönetenler 15 Temmuz sözde darbe girişiminden çok daha önce devletten atacakları memurların listesini hazırlamışlardı. Sözde darbe girişiminin daha olduğu gün ve devamında ben eşim ve binlerce kişi işlerinden çıkarıldı ve gözaltına alındı. 

Gözaltına alınma ve tutuklanma gerekçesi çoğu kişi için sadece devleti yöneten bazı kötü insanların hazırladıkları listede yer almaktı. Bu liste baştan aşağı haksız ve hukuksuz hazırlanan bir iftira listesiydi. Önceden hazırlanan listeye ekledikleri herkes, hükümeti yönetenlerin organize ettiği ve bazı askerleri kullanarak yaptırdığı sözde darbe girişimi ile beraber devleti yıkmaya çalışan silahlı terör örgütü üyesi oldu. Kimseye en ufak bir gerçek savunma hakkı verilmedi. Tutuklamalara bakacakları hakimleri de bu listeyi hazırlayanlar kendileri seçti ve binlerce insan önce insani olmayan şartlarda gözaltına alındı ve sonra tutuklandı. Devleti yöneten bir grup kötü insan, şeytani planlarını çok iyi şekilde hazırladı ve uyguladı.

Eşimi gözaltına aldılar, ardından tutukladılar. Eşimle ayrılığımız 2 yıla yakın sürdü, o tutuklu olarak ben ise tutuksuz olarak yargılandık. Haftada bir gün cam arkasından ayda bir gün ise açık olarak görüş yapma şansımız vardı.  Psikolojim çok yıpranmıştı, görüşlere gitmek orada saatlerce beklemek sonra her seferinde kıyafet aranmasına tabi olmak çok zordu. 

Aniden hiç aklımıza gelmeyecek şey olmuştu, terörist ilan edilmiştik, silah kullanmayı bile bilmiyorken silahlı terör örgütüne üye oluvermiştik. 

Toplumda bir vebalı gibiydik, kimseye durumumuzdan bahsedemiyorduk. İnsanlar gazete ve televizyon haberleri ile o kadar akıllarından edilmişlerdi ki iftiraya uğradığımızı algılayamıyorlardı. 

23 ay sebepsiz tutukluktan sonra eşimi serbest bıraktılar. Eşim hapisten çıktıktan sonra kayıtlı iş bulma ihtimalimiz olmadığı için kayıtsız olarak şoförlük yapmaya başladı. Ayrıca Türkiye genelinde derece yaparak ikinci üniversitesini kazandı ve okumaya başladı. 

Yeniden bir düzen kurmaya çalışıyorduk ki hakkımızda hapis cezasına hükmettiler. Ya hapishaneye girecektik ya da yurt dışına çıkacaktık. Bizim durumumuzda olan herkeste olduğu gibi bizim de yurtdışına çıkmamız yasaktı. Bu yüzden çıkacaksak kaçak yolları kullanmak zorunluydu. Yurt dışına kaçak yollardan çıkmak maddi olarak da manevi olarak da zordu, yolda insanların birçok problem yaşadığını bazılarının fiziksel şiddete uğradığını bazılarının ise boğularak öldüğünü biliyorduk, ancak hapishanede geçilecek yıllar bize daha da kötü göründü, o yüzden her şeyi göze olarak eşimle beraber soğuk bir kış günü yola çıktık. 

Yolda bir takım sıkıntılar yaşadık. Yunan tarafına hemen geçemedik çok kısıtlı malzemelerle bir gece dışarıda kalmak zorunda kaldık. Kış olduğu için ve uygun ekip ekipmanımız olmadığı için donma tehlikesi geçirdik. Sonrasında çok şükür Yunan tarafına geçebildik. Biz geçtiğimiz zaman Korona dönemi olduğu için bir yıl Yunanistan'da kalmak zorunda kaldık. Ardından yine zoraki olarak kaçak bir şekilde Hollanda'ya geldik.

Hollanda'ya geldikten hemen bir ay sonra Hollandaca çalışmaya başladım, amacım hemen Hollandaca öğrenerek bir işe girmek ve kendi geçimimi kendim sağlamaktı. Dil öğrenme yolculuğum bir buçuk yıla yakın sürdü, bu süre zarfında gönüllü birçok işte çalıştım, bu işlerin birinde tanıştığım ve hala görüştüm çok iyi bir Hollandalı arkadaşım oldu. 

Hollandalı bir arkadaşımın referansıyla şu an çalışmakta olduğum işe girdim. Hollandaca hukuki metinleri anlamak ilk aşamada biraz zor gelse de zamanla ve çok çalışarak bu zorluk geride kaldı. İşimi severek yapmaya devam ediyorum.

Hollandalı insanlar çok yardımsever ve cana yakın insanlar. İşimi de iş arkadaşlarımı da Hollanda'yı da seviyorum. Bu iyi kalpli insanlara çok minnettarım.






Hollanda'ya geldikten hemen bir ay sonra Hollandaca çalışmaya başladım, dil öğrenme yolculuğum bir buçuk yıla yakın sürdü ve hemen arkasından işe girdim. Hollandalı insanlar çok yardımsever ve cana yakın insanlar. İşimi de iş arkadaşlarımı da Hollanda'yı da seviyorum. Bu iyi kalpli insanlara çok minnettarım.


devleti-yoenetenler-soezde-darbe-girisiminden-cok-daha-oence-devletten-atacaklari-memurlarin-listesini-hazirlamislardi

Sözde Darbe Girişiminden Çok Daha Önce Devletten Atacakları Memurların Listesini Hazırlamışlardı

Merhaba, yaşadığım mağduriyetlerimi kaleme alırken yaşanılan o günleri tekrar yaşıyorum…

Babamın vatana hizmet etmek için çocuklarını kıt kanaat mali imkanlarla okutmaya çalıştığı, Anadolulu fakir ve gariban bir ailenin son çocuğuyum. 

Liseyi bitirdikten sonra polislik sınavlarını kazanıp emniyet teşkilatında görev almaya başladım, 10 yıl şeref duyarak yaptığım mesleğimden 2016 yılında yaşanan olaylardan dolayı el çektirildim, bir gece vakti evime baskın yapılarak evim arandı, gözaltına alındım, henüz daha 3,5 yasında olan çocuğumun gözlerinin önünde, sanki çok tehlikeli bir suçluymuşum gibi, ters kelepçe yapılarak aileme, komşularıma ve mahalleme karşı rencide edilerek gözaltına götürüldüm. Hak ve adalet birgün tecelli edecek dedim, sabrettim ancak maalesef hiçbir zaman olmadı.

Gözaltına alındığım dönemde eşim hamileydi ve çok üzüldüğü için bebeğimiz anne karnında öldü ve eşimi zor kurtardık. 

Malum süreçten sonra geçimimi sağlamak için girdiğim bütün işlerde gülenist olduğumu öğrendiklerinde işten çıkardılar. Bu süreçte bir çok iş yaptım; taksicilik, kitapçılık, pazarcılık, inşaat işçiliği, garsonluk… Bizi toplumdan tamamen soyutladıklarını görmeye başladık, yakın aile çevremiz ve komşularımız dahil herkes bizimle görüşmeyi kesti. Artık kendi vatanımızda istenilmeyen bir yabancıydık. 

Mahkeme hukuki olmayan gerekçelerle hakkımda 6 yıl 10 ay hapis cezası verdi ve bu karar yüksek yargı tarafından onaylandı. Artık bir seçeneğim kalmamıştı. Cezam kesinleştiği için yakalanmamak için yurtdışına çıkana kadar saklanmak zorunda kaldım. O dönem benim için de ailem için de ayrı bir zorluktu. 

Bir çok sıkıntıdan sonra eşimi ve çocuğumu arkada bırakarak, gözlerim yaşlı bir şekilde bir gece ülkemden kaçtım ve güvenli liman olarak gördüğüm Avrupaya geldim. Şu an ben, eşim ve çocuğum, benim oturum almamı ve aile birleşimi sonrasında tekrar kavuşacağımız günü bekliyoruz. 

Yaklaşık 8 aydır Hollandadayım ve geldiğim günden beri, çabuk entegre olabilmek icin her gün Hollandaca çalışıyorum ve haftada 4 gün gönüllü işlere katılıyorum. En kısa zamanda kendi ayaklarım üzerinde durarak aileme ve topluma yararlı olmak istiyorum.

Saygılarımla...






Ben, eşim ve çocuğum, benim oturum almamı ve aile birleşimi sonrasında tekrar kavuşacağımız günü bekliyoruz. 

3-5-yasinda-olan-cocugumun-goezlerinin-oenuende-sanki-cok-tehlikeli-bir-sucluymusum-gibi-ters-kelepce-yapilarak-aileme-komsularima-ve-mahalleme-karsi-rencide-edilerek-goezaltina-goetueruelduem

3,5 yasında olan çocuğumun gözlerinin önünde, sanki çok tehlikeli bir suçluymuşum gibi, ters kelepçe yapılarak gözaltına götürüldüm

Askeri öğretmen çok disiplinli bir babanın ve ev hanımı ancak ev işlerini büyük bir şirket yönetiyormuşçasına titizlikle ve disiplinle yürüten bir annenin çocuğu olarak dünyaya geldim. Ailemizde hep çalışmak ön plandaydı ve ben de çalıştım. İstanbul'da Anadolu Lisesini kazandım, ardından da Marmara Üniversitesi Hukuk Fakültesini kazandım. Bu okullara girmek de mezun olmak da kolay değildi.

15 Temmuz 2016daki darbe girişimi olduğu iddia edilen hadise gerçekleşirken, bunu ilk duyduğumda gerçek olduğuna inanamadım. Nedeni ise Türkiye'nin yakın tarihini az çok bilmem ve ortalama bir zekaya sahip olmam. Türkiye'nin yakın tarihinde askeri darbeler oldu. Ama askeri darbe yapmak için her zaman darbe öncesinde, darbe yapacaklar tarafından ortam hazırlanırdı. Bunun için anarşi rüzgarı estirilirdi, insanlar birbiri ile çarpıştırılırdı. Böylece hükümet politik olarak güçsüz hale getirilirdi, ortamda bir kaos havası olurdu, halk da kendini güvende hissetmemeye başlardı. Sonra asker yönetime el koyunca da, halk rahatlar “artık güvendeyiz” derdi. Ama sözde 15 Temmuz darbe girişimi öncesinde ülkede öyle bir hava yoktu. Halkın genelinin desteklediği  güçlü bir diktatör lider vardı ve ülkede bir kaos ortamı yoktu. 

Ayrıca sözde darbe girişiminin yöntemi de gerçek olamayacak kadar saçmaydı. Ülkemizde yönetim kademesinde olan askerler ortalama zekanın üstünde ve eğitimli kişilerdir. Bir darbe yapacak olsalar bu kadar akıl almaz şekilde ve herkesin uyanık olduğu akşam 9-10 saatlerinde yapmazlar. Sözde darbe girişimi günü, darbenin sembolü olarak İstanbulda Anadolu yakasını Avrupa yakasına bağlayan köprü çoğu hava harp okulu öğrencisi olan askerler tarafından, darbe girişimi açısından hiçbir amaca hizmet etmemesine rağmen trafiğe kapatıldı. İstanbulda o sırada 14 milyon kişi yaşıyordu, kapatılan köprüden ise günlük ortalama 200 bin araç geçiyor. Genelde İstanbuldaki insanlar İstanbulun bir yakasında ikamet eder, diğer yakasında çalışır, bu nedenle her zaman trafik yoğunluğu olan bir köprü hem de en yoğun olduğu eve dönüş saati olan akşam saatlerinde trafiğe kapatılıyor. Akıl alır gibi değil… Ve yapılan daha birçok mantıksız şey…


Sözde darbe girişiminin yapıldığı saatlerde, eski adıyla Twitter olan X platformda "darbe değil tiyatro" şeklinde hashtag açılmıştı. İnsanlar çok yoğun şekilde bu işin kurmaca olduğunu düşünüyordu. Ta ki insanlar ölmeye başlayana kadar. İnsanlar bu kadar insanın kurmaca bir darbe girişimi için öldürülmeyeceğini düşünmüşlerdi. Ancak tarih bilmeyenlerin kaçırdıkları nokta, diktatörlerin kendi gelecekleri için gözlerini dahi kırpmadan insanları ölüme sürükleyebilecekleriydi.

Bu sözde darbe girişiminin ardından hiçbir suç işlememiş olan, karıncayı dahi incitmekten çekinen binlerce öğretmen,hakim,savcı,avukat,memur, polis, sözde darbe girişimi ile hiçbir alakası olmayan asker, ev hanımı, esnaf bir gecede diktatör ve ekibi tarafından silahlı terör örgütü üyesi ilan edildi. Hiçbirimizin sözde darbe girişimi ile uzaktan yakından alakası yoktu. Diktatörün yönlendirdiği televizyon kanalları sabah akşam hiçbir suçu olmayan bizleri terör örgütü üyesi olarak gösteriyordu. Bu haberler ile, çoğu itibariyle düşünce fakiri olan, 10 yılda ancak 1 kitap okuyan halkımızı kandırmaları hiç zor olmamıştı. Ağır aksak da olsa işleyen hukukumuz o gece rafa kalkmıştı.

Benim de birçok arkadaşım ihraç olmuş ve gözaltına alınmıştı. Gözaltına alınan ve sonra tutuklanan bazı arkadaşlarımın babaları kalp krizi geçirerek vefat etmişti. Tutuklanan anneler ve çocuklar ayrılmış, bazı çocuklar akrabaları onlara bakmak istemesine rağmen devlet zoruyla sadece ailelerini üzmek amacıyla Çocuk Esirgeme Kurumuna verilmişti.
Ülkede bir delilik hali başlamıştı.Tarihte Hitlere inanan Alman halkı gibiydi artık halkımız. Zulümlere gözlerini ve kulaklarını kapatıyorlardı çünkü günümüz Hitleri olan diktatör birşey yapıyorsa yanlış olma ihtimali yoktu onlara göre. Hukuk şekil olarak vardı ama kesinlikle uygulanmıyordu. Hakimler ve savcılar hukuk adı altında hukuksuz kararlar veriyorlardı. Zaten gerçekten hukuku uygulamaya çalışan hakim savcı olursa hemen görev yeri değiştiriliyor ya da hakkında terör örgütü üyeliğinden hakkında soruşturma açılıyordu.

Sözde darbe girişiminden çok daha önce onbinlerce kişi hakkında hükümet tarafından fişleme yapıldığı için, diktatör tarafından çıkarılan olağanüstü kanun hükmünde kararnamelerle bir kalemde binlerce kişi devletten ihraç ediliyor ve çoğu gözaltına alınıyor sonra da tutuklanıyorlardı. Olağanüstü kararname ile insanların meslekten ihraç edilmeleri mümkün olmamasına rağmen, hukuksuzluğu içselleştirmiş olan diktatör gücüne güvenerek bunu yapmaya devam ediyordu. Diktatör ve ekibi yaptıkları hukuksuzlukları, zalimlikleri örtbas etmek için dini bir süs vermeyi de ihmal etmemişlerdi, sürekli camilerden ezan okutuyorlardı. Halbuki tüm ilahi dinlerde olduğu gibi müslümanlıkta da zalimlik, kötülük yapmak büyük bir günahtır.

Türkiyenin başındaki diktatör 15 Temmuz sözde darbe girişimi için, daha 15 Temmuzun gecesinde "Allahın lütfu" ifadesini kullanmıştır. Daha bu yapılanın ne olduğu bile anlaşılamadan nasıl böyle bir ifade kullanabildi. Bu adam eğer geleceği gören bir kahin değilse, yapılacak her şeyi önceden ekibi ile beraber planlamış olduğu çok açık. Milli İstihbarat Teşkilatı eski üyesi Mahir Kaynak’ın şu sözü çok doğrudur: “Bir olay olduğunda, olayın failini bulmak istiyorsanız olayın sonucunun kime yaradığına bakın”. 

Normal şartlar altında 125.000den fazla memuru tek kalemde ihraç etmek, yüzbinlerce kişiyi silahlı terör örgütü üyesi olarak nitelendirip ceza dağıtmak hukuk devletinde mümkün değildi. Ve bizim ülkemiz de ağır aksak işlese de eskiden bir hukuk devletiydi. Bu şekilde bir şeytanca planla hukuku askıya almak ve istedikleri gibi at koşturmak diktatör ve ekibi için çok akıllıca bir plandı. Bir miktar kişiyi de ağlarına düşürüp kullanmışlardı ve planları tıkır tıkır işlemişti. Ülkede ne hukuk ne de akıl bırakmışlardı. Toplamda aileleri ile beraber 1,5 milyona yakın kişiyi mağdur etmişlerdi. Bu süreçte yaşadıkları haksızlığa dayanamayarak bir çok kişi intihar etti. Birçok kişinin kendisi, eşi ya da anne babası yaşanılan sıkıntılardan dolayı kanser oldu ya da kalp krizi geçirip vefat etti. Bazıları işkence altında polis tarafından öldürüldü, bazıları kaçırıldı ve akıbetleri aileleri tarafından hala bilinmiyor. 

15 Temmuz 2016 günü daha darbe mi değil mi olduğunun dahi anlaşılamadığı saat 22'den itibaren 1500' e yakın hakim ve savcı hakkında liste yayınlandı ve onları gözaltına almaya başladılar. Çünkü hakim ve savcı demek gözaltı ve tutuklamaları yapacak makam demek. Diktatörün sözünü dinlemeyecek, hukuku uygulayacak insanların orada olması, istedikleri gibi kişileri hapse atmalarını engelleyeceği için ilk olarak hakim ve savcıları tutuklatmak suretiyle işe başladılar. Peki bu listeleri ne ara hazırladılar. Diktatörün sözde darbe girişimini eniştesinden öğrendiği 15 Temmuz günü mü hepsi oldu?

Sonrasında ülkede ise bazı siyasetçilerin "su bile vermeyin, ağaç kabuğu yesinler" diye tarif ettiği şekilde yüzbinlerce kişi açlığa mahkum edildi. Bunun için Sosyal Güvenlik Kurumu, görevden atılan kişilerin siciline, işe alanların görebileceği şekilde, ihraç edildiklerini gösterir işten çıkış kodları ekledi, böylece özel sektörde iş bulmalarının önüne geçmeye çalıştılar. Bu kayda rağmen onlara iş veren varsa, işyerlerine polis gönderip "ihraç edilmiş kişi çalıştırıyorsunuz, başınız derde girer" diye söylettiler. Bundan dolayı ihraç kişiler kayıtsız yani kaçak olarak düşük ücretlere ve sigortasız olarak çalışmak zorunda kaldılar. 

Bu süreçte  120.000den fazla memur ihraç edildi, 93 farklı üniversiteden 6 bin akademisyen ihraç edildi, içlerinde okul, gazete, dergi, vakıf, dernek, televizyon kanalı da olan 3000e yakın kurum ve kuruluş kapatıldı, binlerce kişinin banka hesaplarına bloke konuldu, iş adamlarının şirketlerine ve malvarlıklarına el konuldu, 230.000den fazla kişinin pasaportu iptal edildi, 500.000den fazla kişi hakkında yurtdışına çıkış yasağı verildi.

Tüm bu hukuksuzluklardan dolayı sivil ölüme mahkum edilen insanlardan bazıları ülkeyi terketmeye çalışırken Meriç nehrinde veya Ege denizinde çocukları ile beraber boğularak vefat ettiler.

Çok zor zamanlar geçirdik kendi ülkemizde ayrımcılığa maruz kaldık, açlığa terk edildik. Ben de diğer binlerce insan gibi sebepsiz yere hiçbir gerçek hukuki gerekçe olmadan 6 yıl 3 ay ceza aldım. Ya bana verdikleri cezayı hapiste en az 5 yıl kalmak suretiyle çekecektim ya da eşim ve kızımla beraber, yurtdışına çıkış yasağımız olduğu için ölümü göze alarak kaçak yollarla ülkeyi terk edecektim. Hapishaneye girmeyi tercih edecek olsaydım, çocuğum 6 yaşından büyük olduğu için yanıma gelemeyecek ve sadece ayda bir kez açık görüşte kızıma sarılabilecektim. Bazı durumlar insana ölümden daha beter gelir, bu nedenle ölme pahasına bu yolculuğu göze aldık ve yola çıktık. Meriç nehrinden plastik botla kızım ve eşimle beraber geçtik. Beraber yola çıktığımız ufak bebek ve çocuklar dahil olmak üzere 24 kişi olduğumuz gruptan sadece bizimle beraber 7 kişi Meriç Nehri'nden karşıya geçebildi, geri kalanlar Yunan askerince yakalanarak Türkiye'ye deport edildi ve maalesef hepsi tutuklandı.

Bu kadar ayrımcılığa, zalimliğe maruz kaldıktan sonra güvenli ülke olarak Hollanda'ya geldik. Hollandaya gelmek isteme sebebimiz insanların nezaketi yardımseverliği yani gerçek insan vasıflarını taşımalarıydı. Hollandada polis merkezinde ifade verirken ağlayan arkadaşlarım oldu çünkü Türkiye'de o kadar kötü polis, hakim, savcı muameleleri yaşamışlardı ki burada kibar şekilde konuşan, insanca davranan polisleri görmek onları ağlatmıştı. Çok şükür ki bu üzüntüden değil sevinçten gelen bir ağlamaydı.

Buraya geldiğimizde kamp sürecinde gönüllü olarak çalışan insanlarla tanıştık, hepsi çok iyi, derdimizi anlattığımız zaman bizimle beraber üzülen yüce gönüllü insanlardı, Hollanda'nın en çok insanlarını sevdim. Akrabalarımız bile derdimiz ile dertleniyor gibi gözükseler de, sanki zorunlularmış gibi, diktatöre oy vererek ona destek sunuyorlardı. 

Diktatör ve ekibinin hukukumuzu da ülkemizi de getirdiği nokta hiç şaşırtıcı değildir. 15 Temmuz akşamı uluslararası piyasalarda 1 dolar 2,89 Türk Lirasıyken, 2024 yılında 1 dolar karşılığı 33 Türk Lirasını geçmiştir. Şimdi ülkemizdeki insanlar, zulme bu kadar ses çıkarmamanın cezasını (bir kısmını) ekonomik sıkıntılarla boğuşarak ödemektedirler. 
Adaletin geldiği nokta da dikkat çekicidir. 2023 yılı World Justice Project (Dünya Adalet Projesi) Hukukun Üstünlüğü Endeksinde Türkiye 142 ülke arasında 117. sırada kendisine yer bulmuştur.

Umarım ki bir gün akıl ve ahlak ülkemize geri döner. O zaman zaten hukuk da dönecektir ve ülkemiz tekrar normalleşecektir...



Ufak bebek ve çocuklar dahil olmak üzere 24 kişi olduğumuz gruptan sadece bizimle beraber 7 kişi Meriç Nehri'nden karşıya geçebildi, geri kalanlar Yunan askerince yakalanarak Türkiye'ye deport edildi ve maalesef hepsi tutuklandı.

Şimdi ülkemizdeki insanlar, zulme bu kadar ses çıkarmamanın cezasını (bir kısmını) ekonomik sıkıntılarla boğuşarak ödemektedirler...

bir-olay-oldugunda-failini-bulmak-istiyorsaniz-olayin-sonucunun-kime-yaradigina-bakin

“Bir olay olduğunda, failini bulmak istiyorsanız olayın sonucunun kime yaradığına bakın”. 

1988 yılında İzmir'de dünyaya geldim . Ve üniversiteye gidene kadar İzmir'de yaşadım. Hemşirelik bölümünü kazandım ve Manisa Celal Bayar Üniversitesinde eğitimimi tamamladım . Mezun olduktan 1 yıl sonra , 2011 yılında evlendim . Eşim subay olduğu için evlenir evlenmez onun görev yeri olan Edirne’ye gittik . Evlendikten bir süre sonra bulunduğumuz ilçenin acil servisine hemşire olarak atandım . Orada ilk kızımı kucağıma aldım. 2 yıl sonra eşimin ülkenin doğusuna tayini çıktığı için Şırnak iline gitmek zorunda kaldı . Ancak kızım ve ben İzmir'e dönmek zorunda kaldık. Çünkü eşim dağdaki bir konteynırda yaşayacaktı, orada aile olarak kalmamız mümkün değildi . Bu 2 yıl boyunca eşim 3 ayda bir bizi ziyaret edebildi. Doğu görevi sona erince tayinimiz İstanbul'a çıktı . 2015 yılında İstanbul'a taşındık. 

Tam bir aile olduk, düzen oturttuk derken, 15 Temmuz 2016 tarihinde, biz yıllık için gittiğimiz İzmirdeyken darbe (!) oldu.  Biz darbeyi televizyondan ve akrabalarımızın attığı mesajlardan öğrendik . Ertesi gün tüm yıllık izinler iptal edildiği için apar topar İstanbul'a döndük. 

Ne oluyordu, ne olacaktı bilmiyorduk . Lojmanın kapısında 24 saat polis bekliyor ve giren çıkan herkesin yakalama kararı olup olmadığını kontrol ediyor, karar çıkanı da apar topar götürüyordu. Sabah mesaiye  şanlı üniforması ile giden Türk askeri akşam vatan haini olarak gözaltına alınabiliyordu . İlk birkaç ay yoldan geçenler lojmanı taşlayarak ya da sözlü olarak taciz ettiler. Eşi gözaltına alınan kadınlar vebalı muamelesine maruz kaldı. Bu arada eşimin tayinini İstanbul'un başka bir ilçesine verdiler. Ben işe gitmek bile istemiyordum . Çünkü asker eşi olduğum için ve darbeyi askerin yaptığına inandıkları için herkes benden uzak duruyor, yüzüme gülseler bile arkamdan konuşuyordu . 

Darbeden yaklaşık 3 yıl sonra Aralık 2018de ben 24 haftalık hamile iken eşim gözaltına alındı ve 10 gün boyunca kendisinden hiçbir haber alamadım. Sesini bile duymadım. 10.günün sonunda avukat aradı ve eşimin adli kontrol şartı ile tutuksuz yargılanmasına karar verildiğini söyledi . Yargı süreci başlamıştı. 2020 Haziran tarihinde eşim silahlı terör örgütüne üye olmaktan 6 yıl 3 ay hapis cezasına çarptırıldı. Dosyasında gerçek bir delil olmamasına rağmen...


Ocak 2021 tarihinde istinaf mahkemesi kararı onadı ve eşim Subat 2021 de Irak’a kaçmak zorunda kaldı. Eşimin uzun süre Türkiye'de gözükmemesi çevredeki insanların dikkatini çekti . Sürekli bana eşimin nerede olduğunu soruyorlardı . Bu arada eşim hala mesleğinden ihraç edilmemişti ve biz lojmanda kalıyorduk . Her gün başka bir komutanı eşimi soruyordu. Ben de psikolojisinin çok iyi olmadığını, kafasını dinlemek için ailesinin yanına İzmir'e gittiğini söylüyordum . Bir süre sonra eşim görevinden ihraç edildi ve 15 gün içinde lojmandan çıkmamızla ilgili bir emir geldi. Ben tek başıma İstanbul gibi bir şehirde ev buldum , evimi taşıdım. Tabi bu arada düzenli olarak işe gidip gelmem , çocukların okul ve kurs takiplerini yapmam, bir de çevredeki insanlara taşınırken eşimin neden yardıma gelmediğini anlatmam gerekiyordu. Lojmandan kovarcasına bizi çıkardılar. Taşınan diğer insanlardan istenmeyen şeyler benden istendi . Mesela duvarları boyamak için boya… Hiç kimse taşınırken bize yardımcı olmadı . Sadece İzmir'den eşimin ailesi geldi ve onlarla birlikte evi taşıdık. 1 sene daha İstanbul da kaldım. Çünkü çalışma şartlarım iyiydi , hemşire olmama rağmen ilçe sağlık müdürlüğünde görev yaptığım için gece nöbetim olmuyordu ve böylece gece çocuklarımla kalabiliyordum. Ama bu sırada polis sürekli beni arayıp eşimi sordu, birkaç kez evimin karşısında sivil polis olduğunu anladığım birkaç kişi gördüm . Gece belli bir saatten sonra kapı çalsa korkuyordum, beni de gözaltına alırlarsa çocuklarım ne olacak diye endişe ediyordum . İş yerindeki amirime üst makamlar tarafından kurumda eşi fetöcü olan ya da kendisinin fetöcü olduğunu düşündüğünüz kimseler var mı diye sorulmuş. Birlikte çalıştığım birkaç arkadaşım dışında diğer herkesin baskısını ve dışlamasını üzerimde hissediyordum . Beni sürekli farklı ilçelere göreve gönderiyorlardı. Pandemi döneminde gece 12 ye kadar çalışmamı istiyorlardı . Başkaları saat 5-6 gibi ayrılırken bana izin vermiyorlardı. İtiraz ettiğim zaman da, sana açıklama yapmak zorunda değiliz, böyle çalışacaksın deniyordu. Bu baskılara ve İstanbul da yalnız yaşamaya daha fazla dayanamadığım için ailemin bulunduğu İzmir'e tayin istedim . 

İzmir'in en yoğun hastanelerinden birisine tayinim çıktı . Artık gece nöbeti tutmak zorunda olacaktım ama bu önemli değildi . Tek istediğim huzurla, etiketlenmeden, başkalarının baskısını hissetmeden işimi yapabilmekti. Tayinden sonra eşyalarımı İzmir'e taşıdım ama herhangi bir ev bulamamıştım henüz. Bu dönemde ruhen çok yorulduğum için 1 yıl ücretsiz izin aldım ve ev aramaya başladım. Bu arada kendi annemle babamın yanında kalıyordum. 

Bir gün avukatımız aradı ve polisin benimle ilgili idari ve fiziki takip başlattığını, dikkatli olmam gerektiğini söyledi. Çünkü bizim gibi mağdur olan ailelere gönüllü olarak sağlık bakım hizmeti veriyordum ve elimden geldiğince maddi yardımda bulunuyordum . Devlet KHK ile ihraç edilen kişilerin sağlık sisteminden hizmet almasına müsaade etmediği gibi, gönüllü olarak yardım edenleri de terör örgütü üyesi  olarak takibe alıyordu. Bir insan olarak ve aldığım eğitimler gereği her insanın benim için eşit olduğunun bilincinde olarak bu desteği vermek zorunda hissediyordum ve yardım ettiğim için pişman değilim . Ailemle vedalaşıp birkaç küçük çanta hazırlayıp ilk bilet bulabildiğim yere, haritada yerini dahi bilmediğim bu ülkeye, Hollanda’ya geldim .

23 aydır kızlarımla birlikte kampta kalıyorum. 4 ayrı kamp değiştirdik. Çocuklarım her seferinde yeni okullara başladılar, yeni arkadaşlar edindiler, yeni hayaller kurdular ama hayalleri bir türlü gerçeğe dönüşmedi. Ben de elimden geldiğince Hollandaca öğrenmeye, gönüllü işlerde yer almaya çalıştım. Motivasyonumu hep yüksek tutmaya çalıştım . Ama ilk geldiğimde 6 ay süreceğini söyledikleri süreç çok fazla uzamıştı. 15 ay bekledikten sonra hiç umudum kalmadı , defalarca intihar etmeyi düşündüm, kendimi intiharın şeklini planlarken buldum bilinçsizce . Çünkü geleceğim ile ilgili hiç umudum yoktu . Beni durduran tek şey kızlarımın benden başka kimselerinin olmamasıydı. Ve zaten travmatik olan hayatlarında bir travmaya da ben sebep olmak istemedim. 

Kızlarım 3 yıldan fazla bir süredir babalarını görmüyorlar. Her gün / gece babamızı ne zaman göreceğiz diye soruyorlar. Ve benim onlara verebilecek bir cevabım yok . Cevabı ben de bilmiyorum çünkü. Küçük kızım saçlarını kestirmiyor . Çünkü babası evden gittiğinde 2 yaşında bile değildi ve çok az saçı vardı . Şimdi ise 5 yaşında ve beline kadar uzanan saçları var. Babası geldiğinde uzun saçlarını görsün ve okşasın istiyor . 11 yaşındaki kızım ve ben psikolojik destek alıyoruz , ve her geçen gün benim kullandığım psikiyatrik ilacın dozunu artırmak zorunda kalıyor doktorum . Baş edemiyorum bu bilinmezlikle. 

Akrabalarım bir kez bile arayıp sormadılar . Çünkü onlar da benim vatan haini olduğuma inanıyorlar . 

İnanın hiç kimse , kendi ülkesinde güvende hissetseydi, dünyanın en güzel ülkesi bile olsa gideceği yer, mülteci olarak gitmeyi tercih etmezdi ….




Devlet KHK ile ihraç edilen kişilerin sağlık sisteminden hizmet almasına müsaade etmediği gibi, gönüllü olarak yardım edenleri de terör örgütü üyesi  olarak takibe alıyordu.

Küçük kızım saçlarını kestirmiyor . Çünkü babası evden gittiğinde 2 yaşında bile değildi ve çok az saçı vardı . Şimdi ise 5 yaşında ve beline kadar uzanan saçları var. Babası geldiğinde uzun saçlarını görsün ve okşasın istiyor . 

11 yaşındaki kızım ve ben psikolojik destek alıyoruz , ve her geçen gün benim kullandığım psikiyatrik ilacın dozunu artırmak zorunda kalıyor doktorum . Baş edemiyorum bu bilinmezlikle.



hic-kimse-kendi-uelkesinde-guevende-hissetseydi-duenyanin-en-guezel-uelkesi-bile-olsa-gidecegi-yer-muelteci-olarak-gitmeyi-tercih-etmezdi

Hiç kimse, kendi ülkesinde güvende hissetseydi ,dünyanın en güzel ülkesine bile mülteci olarak gitmeyi tercih etmezdi….

Türkiye'de önce ben sonra eşim gözaltına alındı. Gözaltına alındığımda çocuklarımın biri 3  diğeri 6 yaşındaydı. Bu arada bizden dolayı en yakın akrabalarımız işinden uzaklaştırıldı. Ailemizden birçok kişi ablam, abim ,yeğenlerim bizimle görüşmeyi kesti hatta işinden uzaklaştırıldıkları için bize düşman olanlar da oldu, bizi sebep olarak gördükleri için. Bana 6 yıl 3 ay ceza verdiler. Eşim 6 yıl oldu cezaevine gireli. Ona 14 yıl 3 ay ceza verdiler. 

Çocuklarımın babalarıyla hatıraları yok. Küçük oğlum hayalinde babasıyla hatıralar oluşturuyordu. Çocuklarım büyüyor ve gençliklerini de babasız geçiriyorlar. 

6 yıl boyunca Türkiye'de bir erkeğin bile kullanmakta zorlanacağı kadar, 10-15 saate kadar araba araba kullanmak zorunda kaldım. Çünkü eşimin görüşüne gidebilmek için aynı gün içinde gidip gelmem gerekiyordu .5 saatte gidip 5 saatte geri dönüyordum. Kendi ailem bize 12 saat uzaklıkta bir şehirde oturuyordu. Hep yalnız kaldım. Bir erkeğin yapacağı işleri de yapmak zorunda kaldım. Geçimimi evimde özel ders vererek sağlamaya çalıştım. 

Bana yardım etmek isteyen insanları polisler fişleyip yeniden yapılanma adı altında gözaltına aldılar. Bütün bu sıkıntıların içinde sürekli takip edilme fişlenme yeniden gözaltına alınma gibi psikolojik baskılar yaşadık. 

Çocuklarım arkadaşları tarafından dışlanma korkusuyla hiç olmadıkları biri gibi davranmak zorunda kaldılar. Öğretmenlerinin sürekli derslerde suçlayıcı konuşmalarından dolayı özgüvenlerini yitirdiler. 

Şimdi yurtdışındayız ama çok zor şartlarda buraya geldik. Biz de Meriç nehrinden geçtik. Ama ölümle yüz yüze gelerek. Çocuklarımın gözü önünde boğuluyordum. Sudan yürüyerek geçmeye çalıştık. Bot yoktu. Su boyumuzu aşınca, yüzme bilmediğim için dibe battım. Tabi çıkamadım. Beraber geçtiğimiz yüzme bilen arkadaşlar biri tutarak beni dipten çıkardılar. Hepimiz sırılsıklam 4 saat çalıların içinde bekledik. Islak olduğumuz için donarak öleceğimiz düşündüm ama Rabbim korudu. Ne donduk ne de sonra hasta olduk. Oradan teslim olduktan sonra zor saatler ve günler yaşadık. Psikolojik olarak çok yıprandık. Stresten vücudumun değişik yerlerinde rahatsızlıklar başladı. Bir hafta aralıksız baş dönmesi yaşadım. 

Sonunda Hollanda'ya ulaştık. Ama uzun süre gözümü kapattığımda suyun altında nefes alamadığım anı yaşadım.

Buraya geldiğimden bu yana psikolojik destek alıyorum. Çocukların iç dünyasında nasıl hasarlar açıldı bilmiyorum…



Küçük Oğlum Hayalinde Babasıyla Hatıralar Oluşturuyordu
Bana Yardım Etmek İsteyen İnsanları Polisler Fişleyip Yeniden Yapılanma Adı Altında Gözaltına Aldılar.
Türkiye'den Kaçmaya Çalışırken Çocuklarımın Gözleri Önünde Boğuluyordum


cocuklarimin-goezleri-oenuende-boguluyordum

Çocuklarımın Gözleri Önünde Boğuluyordum...

Merhaba, ben süreçte yaşadıklarımızı paylaşmak istiyorum. 

Son on yıl öncesine kadar meslek hayatımda çalışma arkadaşlarım ve idareciler tarafından sevilen takdir gören biriydim. Sağlık çalışanıydım ve bana idari kadrolarda çalışma, eğitim biriminde çalışma, sendika başkanı olma gibi teklifler de gelmişti.

Herşey 2013 yılından sonra değişmeye başladı. Yeni kurulan sendikaya gectikten sonra “paralel” diye isimlendirilmeye başladım. 2014 yılında boyun fıtığı ameliyatı olmuştum ve bu duruma rağmen o yıl kasım ayında ağır şartlarda çalışmam istendi. Doktor raporuna rağmen geri adım atmadılar ve yerimi değiştirdiler. O dönem istifa etmeyi düşündüm. Devreye avukat arkadaşım girince bakanlıktan cevap gelene kadar işyerinde mesaiye gidip oturmamı istediler.

Yeni başladığım yerde çalışanlar da pek sıcakkanlı karşılamamışlardı. Alaycı tavırla oraya oturmaya mı geldiğim soruluyordu. Kendi başıma vakit geçiriyordum. 
Kendim aile hekimliğinde çalışmayı istedim. Üyesi olduğum  sendikadan dolayı bunu yapmıyorlardı. 

Bu şekilde çalışmadan para kazanıyor olmaktan rahatsız oluyordum. Sonunda sendikadan istifa ettim ve aile hekimliği biriminde hemşire olarak çalışmaya başladım. Sonradan duydum ki ben daha başlamadan “paralel” geliyor diye hakkımda konuşanlar olmuş. Beş ay kadar çalıştıktan sonra 15 temmuz yaşandı. Pazartesi günü mesaiye gittim ve öğleden sonra açığa alındım. Ekim ayında ise resmi gazetede yayınlanan KHK(Kanun Hükmünde Kararname) ile ihraç edildiğimi öğrendim. 

Birçok arkadaşım açığa alındı, ihraç oldu, eşleri cezaevine girdi. Ben bunları yaşarken eşimin de çalıştığı okula kayyum atanmıştı, zor günlerden geçiyorlardı ve sonunda onlar içinde her şey bitmişti. 

Her an korku ile yaşıyorduk.  Evimizdeki kitapları ya yaktık ya çöpe atmak zorunda kaldık. Çünkü kitaplar aleyhe delil olarak kullanılan bir unsura dönüşmüştü. Kimse bizi arayıp halimizi sormuyordu. Komşular selamı kesti. Çocuklarımla çocukları oynamıyordu. İş bulamıyorduk. 

İhraç olmamla babam hastanelik oldu. 3 ay kadar hastanede tedavi gördü ve en son yoğun bakıma kaldırıldı. Doktorlar ümidi kesmişti. Ona moral olması için göreve tekrar başlayacağımı söylememle iyileşme sürecine girmesi bir oldu. Beni maddi zorluklarla okuttuğu için meslekten ihraç edilmem ona çok ağır gelmişti.

Bu arada sürekli arkadaşlarımızın evlerinde arama yapılıyor gözaltına almalar devam ediyordu. Çocukları ile kalan annelere destek olmaya çalışıyorduk ama bunu bile istemiyordu zalimler. Korkarak evlerine gidiyorduk telefon ile iletişim kurmaktan çekiniyorduk.

1 yıl olmadan kayınvalidem depresyona girdi.  En son 1 ay hastanede yattı.
2019 yılında eşim ve ben TEM şube de ifadeye çağırıldık. Çocukları okula gönderip çanta hazırlayıp gittik ne olur ne olmaz diye. İlk başta etkin pişmanlıktan faydalanmak isteyip istemediğimi sorarak başladılar. En sonunda da tehdit ederek bitirdiler. Eşimin davası başladı sonrasında.  Biz bunları ailelerimizle ve çocuklarımızla paylaşmadan yaşadık yıllarca. 

Bu süreçlerde çocuklar da zorluklar yaşamış kızım bunları sonradan paylaştı.  Okulda öğretmenleri ve arkadaşları mobing uygulamış. Ortaokuldaydı daha. Din kültür öğretmeni 15 temmuz görüntülerini izletirmiş sürekli.  Matematik öğretmeni sebepsiz yere kızarmış. Kızım  resim yapmayı severdi, öğretmeni yarışma duyurusu yapınca katılmak istedi ama kızıma kağıt ölçülerini yanlış vermiş. Aynı yarışmaya kendi kızı da katıldı ama doğru ölçülerle. Sınıfta bir grup arkadaşı zorbalık yapıyordu. 
Liseye geçtiğinde ilçeye taşındık, orada samimi olduğu arkadaşları durumumuzu öğrendikten sonra zorbalık yapmaya başlayıp bize hakaret etmişler.  En son okulu bırakmak zorunda kaldı ve açık liseye geçti.
Yıllar geçiyor zulüm adına değişen bir şey olmuyordu.

Bugün psikolog ile görüşmem vardı ve 10 yıl öncesinden süreci anlatmaya başladım. Bir şeyi fark etmeme neden oldu bu görüşme. Ben hep daha zor durumda olan arkadaşlarımı gördükçe kendi yaşadıklarımı düşünmemiştim.  Destek olmaya çalıştığım arkadaşlarım ve çocukları vardı. Çok zor zamanlardan geçiyorlardı. Bu arada eşim asgari ücretle ekmek fabrikasında çalışmaya başladı. Ben de eve maddi destek olabilmek için annemin yıllar önce aldığı örgü makinesini memleketten getirtip birşeyler yapmaya başladım. Ne kazanırsam bir kısmını da  arkadaşlarımdan kim denk gelirse onun çocuğu için harcamaya çalışıyordum.

Benim çocuklarım için de gönüllü ders veren öğretmen arkadaşlarım vardı. 
En son kızımın okul hayatına da eklemeyi istediğim dönem üniversite hayatına başlamasıydı. Kızım açık liseyi erken bitirdi ve girdiği üniversite sınavını da kazandı.
İki ay kadar gitti. Ama orda da bir hoca ilk hafta oryantasyon eğitimi adı altında 15 temmuzu gündem edip gizliden tehdit etmiş gençleri.  Sizin içinizde hala o insanlardan var, siz bilmeseniz de biz biliyoruz,18 yaşına gelince de hakkında işlem başlatılacağını ifade etmiş. Sınıfında ise kızımdan başka 18 yaş altı öğrenci yoktu. Yani üniversite öğretmeni doğrudan kızımı tehdit ediyordu.

Benim için de çocuklarım için de güvenli bir gelecek vaat etmiyordu ülke. Türkiye'de her zaman karşılarına çıkacak ülkede kötü olarak yaftalanmış bir geçmişleri vardı. Çok acı hikayelere tanık olduk. Çocuklarımla beraber eşimi anne babamı ve arkadaşlarımı arkada bırakıp geldim. Hollanda'ya ilk geldiğim anda nefes aldığımı hissettim, yıllar sonra korkmadan nefes alıyordum. “Ekmeksiz yaşarım hürriyetsiz yaşayamam” sözü ne anlama geliyormuş tüm hücrelerimle hissettim. 

Şu an geri de bıraktığım eşim ve arkadaşlarım için endişem ve duam. Rabbim onları korusun. 



Babam Üzüntüsünden Hastanelik Oldu, Yoğun Bakıma Girdi.

kızımı Üniversiteye Başladığı Hafta Öğretmeni Tehdit Etti.

Çocuğumla Komşu Çocukları Oyun Bile Oynamamaya Başladılar.


kizimi-ueniversiteye-basladigi-hafta-oegretmeni-tehdit-etti

Kızımı Üniversiteye Başladığı Hafta Öğretmeni Tehdit Etti

Öncelikle selam ve saygılarımı sunmak istiyorum.

Bu satırları kaleme almamdaki temel maksat; maddi ve manevi birçok riskleri göze alarak Hollanda’ya gelişimin nedenini izah ederek, yaşanmış olan mağduriyetimi gözler önüne serip, bu durumlardan bi haber olan insanların kendi hayat hikayemden örnekler vererek gerçekleri anlamalarına yardımcı olma düşüncemdir. En başta şunu gönül rahatlığı ile söyleyebilirim ki, burada dile getirdiğim tüm hususları belgeleri ile birlikte ispata hazırım.


Liseyi bitirince severek ve isteyerek hedeflediğim zorlu sınav, fiziki yeterlilik ve mülakat sonrasında, yine aynı zorlukla tamamladığım eğitim ve öğretimi müteakip 1987 yılında bir asker olarak göreve başladım. Fiilen otuz bir yıl görev yaptığım bu süre içerisinde;

-Mesleğimin ilk yılından itibaren sonuna kadar hiç eksilmeyen vatan sevgisinin verdiği hazla görev yaptım.

-Severek ve isteyerek aziz vatanımızın dokuz ayrı iline evimi taşımak zorunda kaldım.

-28 Şubat döneminde eşimin başının kapalı olması nedeniyle soruşturmaya maruz kaldım.

-Kıymeti harbiyesi kalmadığı için sayısını unuttum ama, herkese nasip olmayacak şekilde yüz ondan fazla ödül ile mükafaklandırıldım.

-Bu süre zarfında, eşimin ve çocuklarımın yaşadığı mağduriyetleri, zorlukları hiç anlatmayacağım, çünkü bunların hiç birisi vatan sevgisinin önünde yer alamazdı.

Tüm bunları neden anlattım biliyor musunuz? Hayır kendimi övmek için değil. Bundan sonra anlatacaklarıma ışık tutsun diye. Tüm bunlardan sonra ne oldu? Anlatayım:

Daha önce benimle aynı ilde görev yapmış ve başka bir ilde görevli iken katılmış olduğu faaliyetler nedeniyle hakkında soruşturma açılan bir meslektaşımın, etkin pişmanlık hükümlerinden faydalanarak benim de ismimi vermesi neticesinde gözaltına alındım. İddianamede, benim hakkımda yapılan soruşturma neticesinde; bylock bulunmadığı, dergi gazete aboneliğimin olmadığı, vakıf ve dernek üyeliğimin olmadığı, okullarda eğitim ve öğretim görmediğim, yurtlarda kalmadığım, Bank Asyada hesabımın olmadığı, bunlara ait işyerlerinde çalışmadığım gibi aklınıza gelen her hususla ilgili bir delil bulunmamasına rağmen sayın savcım tanık beyanına dayanarak yeterli delil bulunması nedeniyle terörist olarak yargılanmam gerektiğine karar verdi. Tutuklanma talebiyle sevk edildiğimiz hakim tarafından aynen şu cümlelerle “Sanıklar hakkında iddia edilen hususların sadece bir tanık beyanına dayanması, ayrıca bu iddialarında devletimizce benimsenen 17/25 Aralık öncesine ait olması nedeniyle tutuksuz yargılanmalarına” kararı verildi ve serbest bırakıldık. Bu arada önce açığa alındım sonra KHK ile ihraç edildim. Yargılama başladı, bu süre zarfında ankesör ve ardışık arama olmadığına sadece bana ait olan ama eşimin kullandığı telefonun bir büfeden yaklaşık bir dakika süresince on bir kere cevapsız çağrı bulunduğuna dair polis raporu da geldi. Bununla ilgili savunmamızı, söz konusu aramanın dershanesinin önündeki büfeden kızımız tarafından yapıldığını izah ettik. Bu arada dosyama, itirafçı olan 1994 yılında beraber görev yaptığım bir arkadaşımın o yıllara ait benimle ilgili bir beyanı eklendi. Duruşmada buna itiraz ettiğimde hakim yeniden ifadesinin alınmasını istedi. Aynı şahıs bu defa benimle ilgili herhangi bir şey bilmediğini beyan etti. Velhasıl karar duruşmasına kendinden gayet emin bir şekilde beraat kararını almaya eşimle birlikte gittik. Karar; 1994 yılından beri örgüt üyesi olduğuma dair yeterli delil bulunması nedeniyle 6 yıl 10 ay 15 gün hapis. Sözün bittiği yer...

Gözaltı işleminin uygulandığı günden itibaren ailemle birlikte yaşadığımız mağduriyetleri çok fazla anlatmaya gerek yok sanırım. Kendi suçlarını gizlemek için halen devam eden planlı ve programlı öyle bir algı oluşturdular ki, acaba benimde başıma bir şey gelirmi korkusundan bırakın arkadaşı dostu kendi akrabalarımız bile bize sırt çevirdi. Bir vebalı gibi her insanın korktuğu çekindiği, ağaç kökü yemesi gereken bireyler haline geldik. İşte yukarıda detayını vermeye çalıştığım otuz bir yıllık meslek hayatımın sonunda maruz kaldığım durum. Ve benim gibi on binlercesi var maalesef.

Yukarıda izah ettiğim üzere, gençlik yıllarından itibaren 31 yılını vatan için harcamış birisi olarak, herhangi bir suç işlememiş olmama rağmen aynı vatanda bir hain bir terörist olarak yaşamaktansa, tüm ağırlıklarımı, yüklerimi, ayağımdaki prangaları, alnımdaki lekeyi velhasıl Türkiye’ye dair neyim varsa geçerken Meriç’in sularına bırakarak buraya geldim.





28 Şubat döneminde eşimin başının kapalı olması nedeniyle soruşturmaya maruz kaldım.

31-yil-vatan-icin-calismis-y-ue-zden-fazla-oe-d-ue-l-almis-basarili-bir-askerin-g-oe-z-ue-nden

31 Yıl Çalışmış, Yüzden Fazla Ödül Almış Başarılı Bir Askerin Gözünden

Sanata ilgi duyan Hollanda’ya göç etmiş kişilerin hem online hem fiziki olarak buluştuğu, modern ve geleneksel sanatlar üzerine bilgi paylaşımı yaptıkları, aynı zamanda sanatsal aktiviteler organize ettikleri bir gruptur.

Freedom Combination Vakfı, Stichting Wees de Stem voor Vrijheid adına kayıtlı bir ANBI vakıfıdır.

Bir hata oluştu. Lütfen tekrar deneyin.

Başvurunuzu aldık ve sizinle iletişime geçeceğiz.

Başvuru Formu

Eseriniz yüklendi. Eseriniz editör onayından sonra sayfada listelenecektir. Onay bekleyen eserlerinizi profil sayfanızda görebilirsiniz.

Eseriniz başarıyla oluşturuldu

Üzgünüz! Bu dilde yayınlanmış makale yok.

Web sitemizi kullanarak, <a>Çerez Politikamızda</a> açıklandığı şekilde çerezlerin kullanımını kabul etmiş olursunuz.

Bu kurs, kayda devam edebilmeniz için bazı ön gereksinimler gerektiyor!

Kurs için ön başvurunuz tamamlandı, kurs ödemesini için aşağıdan uygun seçeneği seçiniz

En az {limit} karakterle bazı ayrıntılar sağlayın

 Ödeme yapın

Kurs Başvuru Formu

Bağış

Bu email adresi ile daha önce kayıt oldunuz. Lütfen daha önce giriş yaptığınız sağlayıcıyı kullanın.

E-posta zaten kullanılıyor

E-Posta adresinin sistemimizde kayıtlı ise şifre sıfırlama linki, adresinize kısa bir süre içinde gönderilecektir. Lütfen gelen kutunuzu ve spam klasörünüzü kontrol edin.

Parolanızı mı unuttunuz?

Sosyal medya kampanyalarımıza ait bütün içerikler mention tavsiyeleri capsler ve trendler tek bir yerde

Neden buradayız